Sükûtun Yakışmadığı Adama...

Boyundan büyük acılarını
ne zeytin karası gözleri
ne de kurşunî sözleri
saklayabilirdi.

Yüreğinden taşan hüznünü
ne zaman örtmek istese
kapatmaya yetmez;
hep az gelirdi sevinçleri

Ne zaman bahar çağlayacak olsa
deli kara gözlerinden
geçmişteki ayazları yakalardı
hırçın ama masum yüreğinden

Kural tanımayan cümleler kurardı
kemikleşmiş kafalara
Ve anlaşılamamanın öfkesini
öznesi yitik cümlelere gizlerdi.

İklimini bilmeyene hoyrattı biraz da
belki baharlarını yitirmişti
dört mevsimlik zamanlarda
Belki de bu yüzden tutkundu
bu sürgit yalnızlığa...