Sükûtun Kıyamı Şiiri - Nihat Malkoç

Gökler gözyaşı döker Çanakkale deyince
Zifiri karanlığa hilâlin şavkı vurur
Güller boynunu büker Çanakkale deyince
Yüzyılları aşar da yeter bize bu gurur

Hicranın ateşinden yürekler çoraklaşır
Gözyaşları sel olur, akar da şafaklarda
Bin başlı ejderhayı kanarya nasıl taşır?
Koca bir tarih gizli, saçındaki aklarda

Bir kutlu muştu gibi arşta yazılı adın
Arka fonda yansırken cehennemî manzara
İlelebet muzaffer yaşamaktı muradın
Sen beyaz bir güvercin, düşmanın yüzü kara

Yiğitlerin nârası titretti vadileri
Bir peri suret düştü münzevî aynalara
Mâziden kopan bu sel, kuşattı âtîleri
Vatan için ölmeyi öğretti paryalara

Asrın haramileri yaraya tuz ektiler
Asım'ın nesilleri hedefti pusulara
Kibirli armadalar bir dev gibi çöktüler
Havranlı'nın topuyla gömüldüler sulara

Garbın ufuklarından esti bir deli rüzgâr
Yurdun ak toprağına düştü körpe fidanlar
Kimisine kara kış, bize gül yüzlü bahar
Yüreklerde yaşıyor bu toprakta yatanlar

Destanlarla uyandık, sükûtun berzahından
Zemheri ayazında, tütmez oldu ocaklar
Yürekler köz köz oldu, anaların âhından
Vuslatın şafağında, kanla doldu kucaklar

Göğsünde söndürdüler, Cehennem alevini
Suretler muma döndü, dayanılmaz kederden
Cennetle takas etti, dünyadaki evini
Misk ü amber yayıldı, alnındaki ak terden

Çanakkale önünde bir dağ gibi durdular
Hele sor cevap versin, tarih bilir şanını
Vuslatın saatini kıyamete kurdular
Vatana feda etti, o mübarek canını

Mazlumun duasıdır, gözündeki kanlı yaş
Ölüm bahar ülkesi; tasayı, kederi at
Anzak, Aborjin, Gurka; hepsi de aynı kumaş
Küfür tek bir millettir, ötesi teferruat

Gelibolu Koyu'nda, arslan kesildi nefer
Batı'nın paryaları, arkadan vurdu bizi
Sonludan sonsuzluğa, eyledi(k) kutlu sefer
Gönül aynam puslandı, keder savurdu bizi

Heykeltraş yapamaz, ruhunun heykelini
Ey sonsuzluk yolcusu, kabirlerden taşarsın!
Temiz dudaklarımla, ver öpeyim elini! ...
Kim demiş öldün diye, yüreklerde yaşarsın

Sözüne sadık kaldı, asrın İbrahimleri
Ateşler yakamadı, Allah diyen dilleri
Çok iyi bir ders aldı, Nemrut'un (h) akimleri
Vatana kurban oldu, çağın İsmailleri!

O ateş çemberinde ne olmazlar yaşandı
Çanakkale bir mahşer, sırattan geçti canlar
Şehadet gömleğini, sonsuzluğu kuşandı
Kudurdu yedi düvel, su gibi aktı kanlar

Hakk'ın pervaneleri, yanmada can buldular
Zalime uyku ölüm, her rüya bir heyûla
Son nefesi verirken bir heyecan buldular
Allah yolunda ölmek, nasip olmaz her kula

Geldiği gibi gitti, zalimlerin dölleri
Ecnebiden bir tümsek, kaldı şark ülkesinde
Şehitlerin kanından oluştu kan gölleri
Huzuru soludular, bayrağın gölgesinde

Kibrin dev aynasında, düşman gördü kendini
“Hasta Adam” dediler, sandılar bu iş kolay
Muhammed(sav) 'in ordusu, Mehmet yıktı bendini
Kanıyla destan yazdı Elli Yedinci Alay...

Mermisi bittiğinde süngü takıp savaştı
Memleket gülsün diye, yaşarken gülmediler
İmkânın ötesinde, imkânsızlığı aştı
Şerefiyle yaşadı, onursuz ölmediler

Çanakkale'nin şanlı tarihini yazanlar! ...
Vatan yanmasın diye, kor ateşte yandınız
Sayenizde susmadı, gökkubbede ezanlar
Şehadet şerbetini içip içip kandınız

Kanadını kırdılar, semada uçan kuşun
Sıcak yuvalarına dönemedi yiğitler! ...
Ya tatsız hoşaf yedi(n) , ya da üç öğün kurşun
Ey Peygambere komşu, ey şerefli şehitler! ...