Sükutu Nevbahar Şiiri - İsmail Uysal

Bir merdiven boşluğu içinde küme küme
Karanlık bir gölgeyi taşıyorsun içinde
Avucuna almışlar kalbini lime lime
Kimbilir ne acılar yaşıyorsun içinde

Karanlıktı vicdanlar, karanlık o zamanlar
Işığını kestiler gölgeni kıskananlar
Aklı esir olanlar özgürlükten ne anlar
Sen onlardan yana da üşüyorsun içinde

Tek kıvılcım bir orman yok edecek güçtedir
Toprağın sıcak yüzü dam olmuş kerpiçtedir
Zahirde gam yaşamaz, gam dediğin içtedir
Sen, asırlık yarayı kaşıyorsun içinde

Sussan, ruhun aleme arz ediyor halini
Taşıyamıyor alem sustukça vebalini
Hangi kuş kanadına bağladın hayalini
Ne ummanlar ne dağlar aşıyorsun içinde

Kuzular can derdinde karga bahis topluyor
Sobası yok evlerde bacalar is topluyor
Dağlar çırılçıplak yar ovalar sis topluyor
Zahiren semadasın düşüyorsun içinde

Gidiyorum, yutkunup susayarak, susarak
Çocukluğumu yakıp, gençliğimi kusarak
Gidiyorum alnım ak, gözde gam, yalınayak
Sen beni de bedensiz yaşıyorsun içinde