Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
teşekkürler yüreğine sağlık fatıma bacı...
Kırk yıllık bir dost gibi, kalbim sana barıştı,
Matemim son deminde, sonsuz sevgim yarıştı.
Gecem gündüz olurken, aşk hüznüme karıştı,
Bu olup biten işe, gönlüm “şaştı” bu gece!
Yürek sesinizi kutlarım şair yürek.
Ölüm geldi mi başa, bakmaz kalpteki yasa,
İnsan ömrü nedir ki! ...Hayat zaten çok kısa!
Yalpalarken yaşlılar, ellerinde bir asa.
Ömrümüzün yarısı, otuz “beşti” bu gece!
Tek kelime ile mükemmel.... +10 yanında da yıldız yıldız yıldız...
Bu güzel şiirin başındaki sureyi görmeseydim bile yine bu güzel şiirinize Bakara suresi ile yorumlardım, Hani sözün bittiği an diyorlar ya, Emeğinize yüreğinize sağlık. saygılarımla.
İçtenlikle kutluyorum harikulade bir çalışma Sn:Kavak...selam ve sevgiyle
Ümît ışıklarıyla, habersiz gönle akan,
Bir kıvılcım içinden, çıkıp şimşekler çakan.
Ah bu sevdâ degil mi, beni yürekten yakan!
Bir elâ göz, bir bakış, çatık “kaştı” bu gece!
fatıma hanım.emeğinize,yüreğinize,kaleminize sağlık.tebrikler tam puan.
ayrılık ateşinin,ayrılık hüznünün gönle sığmayıp taştığı anlar...damla damla yakarak taşmış ..sanki ateşten bir pınar olmuş dizeler.. söndürecekte ancak sevgilinin o gönüle geldim demesi..hissettiren dizelerdi..tebrikler fatımam...nice harika şiirlere..başarını tebrik ediyorum. layıksınız efendim:)
İnsan bazen söyleyecek soz bulamaz. Söylemek istediklerini de o an ifade edemez. Şiiriniz bu denli guzel yani şiirinizin güzelliğini anlatamaz yorumlar. Ancak defalarca okuyup üzerinde düşünebilirsiniz. Şiirde cok daha iyi yerlere geleceğinizden şüphem yoktur.
'' Sukût-u Hayal
Hicran alevden bir ok, deldi geçti bağrımı,
Sukût-u hayalimi, hüznüm “aştı” bu gece!
Duvarlar örülürken, dinle gönül çağrımı!
Ayrılık kelimesi, kalbe “düştü” bu gece!
Gönlü yakar kül eder, bu zamansız ayrılık,
Bak yüreğim, kan revân, kanıyor ılık ılık,
Gözlerimde bin perde, aylardan ah aralık,
Ölmeden gör kabrimi, tutkum “eşti” bu gece!
Aşkın giz koylarında, ince bir ney kamıştım,
Bu yükün vebalini, çekemezsin demiştim!
Aşk yolları çileli, yâr sana söylemiştim,
Sevgimin ateşinde, yürek “pişti” bu gece!
Ümît ışıklarıyla, habersiz gönle akan,
Bir kıvılcım içinden, çıkıp şimşekler çakan.
Ah bu sevdâ degil mi, beni yürekten yakan!
Bir elâ göz, bir bakış, çatık “kaştı” bu gece!
Kırk yıllık bir dost gibi, kalbim sana barıştı,
Matemim son deminde, sonsuz sevgim yarıştı.
Gecem gündüz olurken, aşk hüznüme karıştı,
Bu olup biten işe, gönlüm “şaştı” bu gece!
Terazim ümît ile, gül sevgisi tartarken,
Yüregimde kıpırtı, günden güne artarken!
Ayrılık kelimesi, kalbimizde bir korken,
Bu mudur ahde vefâ, nasıl “işti” bu gece!
Hasret zindanlarında, bir müebbet, esirim!
Hemen unutulur mu geçer mi ki tesirim?
Aşk gemisi ufukta, dolar mı? benim yerim..
Vefasız bir sevgili, aşka “koştu” bu gece!
Sensiz her yer, karanlık, kalbim adını anar..
Suskun sabahlarıma, açılırken bir gülnar,
Mor bir sızı ruhumda, ayazın vurur, yanar,
Sevdâ yolları buzul, mevsim “kıştı” bu gece!
Sende bilirsin, ey yâr! Bir tek bekleyenin var.
Sevgi kelebekleri, uçuşurken gönlüm dar,
Lacivert bir gecede, suskun gözlerimde ar!
Lutf edipte girmedin, kalbim “boştu” bu gece!
Ümît çiçeklerimden, gönlüme bir halat ör!
Toynaklardan kan sızan, atı ateşine sür! .
Sensiz ne hallerdeyim, Ne haldeyim, gel bir gör!
Gülüşün, bir gonca gül, inci “dişti” bu gece!
Ölüm geldi mi başa, bakmaz kalpteki yasa,
İnsan ömrü nedir ki! ...Hayat zaten çok kısa!
Yalpalarken yaşlılar, ellerinde bir asa.
Ömrümüzün yarısı, otuz “beşti” bu gece!
Var mı aşkın misali... Sevgisiz dünya donar!
Gönül sırca bir saray, her dem aşkını anar,
Sevgi beyaz güvercin, gelir omzuna konar
Gönül hümâ, uçarken, garip “kuştu” bu gece!
Mevlâmın yazğısı bu, demek kaderim böyle,
Boynum kıldan ince yâr, aşka hederim böyle,
Sabır sebat yolunda, gönül kederim böyle.
Başa gelen çekilir, gözüm “yaştı” bu gece!
Ne'yleyim sensiz geçen, ne baharı ne yazı,
Yüreğime dolarken, ince bir ney bu sızı,
Vuslata doğan güneş, götürür Hakk'a bizi
Aşkla gözüm kamaştı, kalbim “ıştı” bu gece!
Kâlbimde bin bir sızı, aşkın nûruyla yanar,
Bir gümüş tas içinde, sevdâ iksiri sunar.
Bir an önce çıkta gel, yıktığın kalbi onar!
Sevgi nehrinde yüzen, gönlüm “coştu” bu gece! ...
Tarih: 07.12.2011 23:29:00
Fatıma Hümeyrâ Kavak
****
Bu şiir, konusu, akışı, üslubu, duygu zenginliği ve derinliği acısından yanık gönüllerin sesi olması itibarıyla, günün şiiri seçilme hakkını çoktan kazanmış olmanın yanında, yılın şiiri ve geleceğin şiirlerinden birisi olmaya aday özellikler taşıyan, içten müstesna mısralarla bezenmiş, geleceğin edebiyat dünyasının nadide şiirlerinden birisidir. Sevgili Fatima Humeyra hanımefendi, on tam puanı fazlasıyla hak eden, bu denli güzel bir şiiri edebiyat dünyamıza kazandırmış olmanız dolayısıyla, sizleri yürekten kutlar, başarılarınızın bundan sonrası için de aynı şevkle sürmesini demeni ederim. Ruhi Turan 26 / 12 / 2012 İstanbul
****** ******* *****
Bir doluya tutuldum, bahtım güneş açarken,
Karanlığa zem oldum, hülyam ışık saçarken,
Gözlerimi yaş boğdu, havalarda uçarken,
Ağlamaktan açıldı, yürek şişti bu gece. Ruhi Turan
Yüzünden şavkı vurdu, kaldı benden aralı,
Gözden bir ceylan kaçtı, bu dağların maralı,
Hicranın ateşinde, sinem yanmış yaralı,
Elemler bendi çıktı, dolup taştı bu gece Ruhi Turan
gönlünüze ,yüreğinize sağlık....muhteşem bir şiir okudum sayenızde.
Bu şiir ile ilgili 330 tane yorum bulunmakta