Sükutla yazılan Günlük

Gün doğar, ama kelimesiz başlar,
Kalbim her sabah sustuğunu yazar.
Ne bir ses var, ne de bir kalem izi—
Yalnızca içimin duvarında izler…

Sükûtla yazılır her cümlem artık,
Kimi zaman bir bakışta başlar,
Kimi zaman bir gölgede biter—
Ve kimse bilmez…
Hangi gece hangi acıyı taşır.

Dudaklarımda mühürlenmiş heceler,
Gözlerimde yarım kalan sorular.
Bir yalnızlık tutar elimden usulca,
Ve bir boşluk, satırları doldurur arka arkaya.

Bir defter düşün, sesi olmayan,
Ama yankısı yürekten geçen…
İşte o defter benim günlüğümdür,
Her satırı sessizlikten beslenen.