Sükut-u Hayal Şiiri - Kadir Ercik

Vakit kalmadı artık, hissediyorum,
Bedenim, ruhlar içinde çıplak.
Karanlıklar içinde bir ışık görüyorum,
Karlar içinde hüznümü uyandıran.

Yok bahtımda güzellikten bir anım,
Zamanın tozları üstümü kaplamış.
Bir selef yalnızlığı benim romanım,
Yetmedi ve asla yetmeyecek,
Bu dünyada bulutlar misali dumanım.

Bu nasıl bir zehir ki içimi parçalayan,
Sürekli içip de ölmemekten usandım.
Ey gönlümde yaşayan, gözlerden uzak,
Sensiz yaparım sanmıştım amma,
Yaşıyormuş gibi davranmaktan usandım.

Nerdesin ey sükûti Ahirim?
Ben Güneşin her gün doğduğu yerdeyim.
Kaçıp da sığındığım derin uykularımdan,
Her ne kadar anlatsam da satırlarca,
Rüyadan uyandıracak korkular içindeyim.