Sukut-u Hayal Şiiri - Cüneyt Beyköylü

Olmayacaklar dışında her şey olacaktı,
Sevgilinin gözünde ne yapacağımı hep şaşıracaktım,
Ya olduğum gibi görünecek ya da göründüğüm gibi olacaktım,
Aslında kaybeden eninde sonunda hep ben olacaktım.

Bir rehber ihtiyacı duyan iki yabancıydık,
Aslında ne çok uzaktık ne de birbirimize yakındık,
Güneşle ay bile tutulurdu en azında senede bir gün,
Beni mi?
Beni ne bir güneş tutabilmiş ne de bir ay çekebilmişti kendine…

Ne diyeceğimi bilemiyor, soğuk soğuk terliyordum,
Attığı her bakışta biraz daha hastalanıyordum,
“Ona değer, sonu gelecek elbet bir gün.” diyordum,
Sevdam payidar, ümitlerim yeşermiş yalnız onu düşlüyordum.

Yıllar geçmiş, yollar geçmiş ama ben ondan geçmemiştim,
Sığınmıştım atalarımın bana bıraktığı teselli ikramiyesine,
Sabreden derviş muradına ermiş derdim hep kendime,
Gün gelmiş çıkıvermişti aniden karşıma sessizce,
Kalabalık koşuşturmacalar ile dolu bir kaldırım ortasında,
Onunla o an ilk bakışmam ve son kez ona arkasından bakmama,
İçim erimişti adeta.

Suskundu, şaşkındı ama anlamıştım beni tanımıştı,
Lakin beni o andan sonra yardan koparacak bir gariplik vardı,
Onu son kez gördüğüm an;
Elinden tutan bir çocuk, koluna girmiş bir de adam vardı…