Sükut-u Harim Şiiri - İsmail Uysal

Hani konuşmaya ramak kaladır
Hani dil ucuna gelmiştir zehir
Yıllarca yıllarca susmuşsun gibi
Haykırsan beladır yutsan beladır
Hani hece hece ağlar ya şiir
Susmuş Susmuş birden kusmuşsun gibi

Öylesine derin /yanar içerim /
Henüz söylenmemiş memnu sözlerim

İçerim bir savaş alanı gibi
Şarkın atlıları garba karışmış
Çocuk katilleri günah tanımaz
Her hamle insanlık talanı gibi
Kimin umurunda soğukmuş, kışmış
Vicdan nedir bilmez Allah tanımaz

Öylesine hüzün /küskün her yerim /
Kalbiyle bağını kesti gözlerim

Toprağa siyahın hüznü bulaşmış
Denize mavinin hasreti sinmiş
Kuşlar da terketmiş gökyüzünü hem
Çocukların ahı arşa ulaşmış
Bakan var gören yok bu ne menem iş
Niye yaşıyoruz ölelim madem

Biz mi yaşıyoruz.../ Etme be mirim!/
Bir toprakta uyur ölüm ve dirim.

Hani göz ucuyla sever ya insan
Hani kopacaktır pamuk ipliği
Dualar edilir, adak adanır
Öyle ki özünde bir parya insan
Nefsi nefsinedir hep sahipliği
İnsan bir iplikle kendini tanır

Topyekun lal olduk / sükut-u harim /
Dilsiz şeytan olduk yemin ederim