Sükut! Ölüler de Ağlarmış

taşın ucunda ruhundan öpmüştüm
tuttu genzimi
boğumladı hıçkırığımı
gözlerimden düşünce boşluğa saçma sözler
peşinden ben de düşmüştüm
anladım
ölüler de ağlarmış
kalkamadıkları zaman
derince

dergahına usulca yanaştı
kalkacak hali yoktu ayağa
tuttular dört yerinden
dört kere dört kişi
herkes oradaydı ama
kimse bakmadı koyağına
tuttular dört yerinden
dört kere dört kişi
indirdiler kalemlerini
dillerini sapladılar
kırkdört yerine
mürekkepleri bitince

sükuuutttttt! !
doğruldu toprağı hırsla
-'örtemem seni' dedi
küstü sinir sinkaf
itti ayaklarıyla toprağı
-'taş örter, sen örtmezsen
sen de ana değilsin
sinenden beni tükürmezsen'
dedi, haince

toprak sustu
taş, attı üstünden taşı
elleri toprakta
suya dayadı başı
içinden çıktı ölünün gözyaşı
belirince

beyaz içinde güzeldir insan
çenesi de bağlansa
konuşmasa da
kalkamasa da
güzeldir beyazda
saf duru narince

sükuuuutttt! !
indirdiler tutup dört yerinden dört kişi
bucak bucak kenar kenar
okşadılar dört kere kırkdört kere
biri ateşle yuğar ha yuğar
Allahuekber! niyet er kişi
dokunamadılar gözyaşına
ruh kadar renksiz ruh kadar alevdi
ölünün gözlerindeki pınar
kuru, serince

bıraktılar orada onu
tek başına kaldı çok yerde
kimse konuşmuyordu
serviler başucunda tepeden bakıyordu
uzanmış boylu boyunca
herkes ona bakarken
o kıldan ince kılıçtan keskince
serviye bakıp bakıp ağlıyordu
kendinden küçükler bile
en azını aldılar
onun en çok sandığını
farketmedince

tek başına düşmüş oysa
beyazına siyah düşmüş
kirlenmiş
bilmeyince

anladım ölüler de ağlıyormuş
en az olduğunu anladığında
garipçe

yüzondört bire
her tek kendine ağlıyormuş
ağlamak bilseydi ağlamayı
o da ağlardı eminim
ölümün ölmeyi bilmediği gibi
ağlamak ölmeden ölüm ağlamadan
bilmeyecek gerçeği
sükuuuuutttt! ! !
düşünmeyince

Cumhur Karaca