Sükut Altın'dı! .. Şiiri - Kadir Albayrak

Sıkıca diktiğim “kilimden heybem”
Bir kaza(!) sonucu sökülüverdi
“Susmam gerekirken” düşünce çenem
“Sır” olan ne varsa dökülüverdi

Bildim ki; Bülbülün, dil’dir belası
Her dem bela saçar, dil kartelâsı
Cihan da, belanın; dilden ala’sı
Yokmuş da, “izan’ım gecikiverdi”

Evvelce esirdi, “düşüncem” bana
Deyince, “yüreğim” girdi kapan’a
“Nedamet” kor gibi, “can” yana yana
Acıyla, bir hamle, silkiniverdi

Eyvah! Dedim! . Eyvah! .. Kopaydı dilim
Şimdi yırtılacak, “zaman mı” kilim?
Allah bilir nerde biter bu “filim”
Der demez “elektrik” kesiliverdi

“Giz” ifşa olunca, bozuldu rüya
Sandım ki hata’lar, düzelir “güya”
“Sussaydım” hüsrana dönmezdi hülya
Med-cezir misali çekiliverdi

Şimdi ne söylesem, “mana” aranır
Her cümle, dolanır, özr’e yaranır
Özr’e yamandıkça gönlüm harlanır
Alev alev tütüp, süzülüverdi

Lisan’a kul oldum, hem ona esir
Hem aklım hem gönlüm çok müteessir
Bu nasıl bir ateş, bu nasıl tesir
Beni bile, ben de, bitiriverdi