Sükut Şiiri - Nuray Oral

Yine Aşka geldi yürek. Onu dizginlemek için birkaç kelam ipe dizmek gerek…
Sus...
Ritmini dinlerken kalplerin; karanlıkta açılan kapılarla aralanan umutları görmek için…
El açıp divana okul çantamda sakladığım kaç kırık kalem var onları teker teker tamir etmek için.
Ömür bir yarayla süslenir dediler kordon bağını kurumadan koparttılar.
Yüreğin çığlığı arşı sardı…
İmtihana bu yakışmazdı… suss… İmtihanın hakkını verebilmek için.
Cennetten atılan Âdem değildi. Kurtuluş ümidiydi sürgün edilen.
Anlaşılmaz şiirler arasına gizlenen bir ilahi aşk gibi boynu bükük ve derin…
Ayrılırken kelimeler iki leb arasından göz hakkını bekler dünyadan…
Suss...
Yakup gibi ama olmadı bu gözler.
Beklediği Yusuf değil ki hırkalar yarasına merhem olsun. Gönül karanlık peçeyi çekmişken yüzüne kuyu altında gizlenen çocukluğu nerde görsün! O çocuk ki elinde bir dünya saklar, O çocuk ki İsa misali annesine umut olur. O çocuk ki büyürken elleri, avuçları arasında hub kuşunu saklamaya çalışır.
Susss… Zekeriya misali sus. Öyle dil ile değil öyle kolay değil çocuğun ağzına emzik tıkmak gibi değil. 3 asırda anlatamadığın davanı 3 gün susarak anlatmak neymiş öğrenmek için. Aşkı el yordamıyla bulmaya çalışırken yeni yetmeler; İbrahim misali Hacer’e itaatini göstermek için sus…
Söylenecek çok söz var deme. Bırak O söylesin. Rabbini kısık sesle tespih et budunu anlamak için.
Sus! Kelam prangayla vurulsun dilinde. Konuşmaya başlarken ısır dilini. Fazlasıysa söylediğin, guslet söylediklerini. Dilsiz şeytan olmak değil söylemek istediklerim; İlahi aşkın merdivenlerinden edeple yükselmek için. Kapısına vardığında boynunu büküp sadece işte “geldim” diyebilme cesaretini gösterebilmek için.
Duymaya çalışmayın çığlıklarını aşkın. Cümlesi hep yarım uçurumlarda.
Bu hal-i pür melalim kelamın hakkını son kez kalemimle verebilmek için…