Sükût Şiiri - Nihal Mirdoğan

Sustu âh-u feryâdım,velvele-i efgânım

Sessizlik en kudretli sestir,duyabilene !

Suyu aziz bilene okyanusdur giryânım

Sükût ikrarına hamd'olsun ...doyabilene !

Teslimiyet,tevekkül kıldı aşk, bunca zaman

Dîde-i giryânımla birlik,dönünce zaman

Dem dem aşkın bekâsı ruha düşünce hemân

Aşk derinliğini şâd olsun kuyu bilene !

Bir dem aşkın cefâsı hep suâl oldu bana

Bir dem meşkler şûrası hep hemhâl oldu bana

Ağyâr kula, kaç selâ okudum bir başına

Lütf eyle, kefenleri bırak, sayabilene !

Bu, gecenin hisli ve suskun nefessizliği

Bu,gerçekle yalanın tam orta sessizliği

Varken,can mayasının zebûn belirsizliği

Rastlar mıyım gönlünü sâf eyleyebilene !

Kaç sükût saklıyorum, karanlığın döşünde

Kopkoyu yalnızlığın zehr gamların peşinde

Gayrı,dil ateşlenip name-i aşk, başında

Fısıldar... sessizlikten sesi soyabilene !

Gülnihal'im ,arâfta kalmak misâli her gün

Kimin yolu bağ olur, gülistân olur bir gün

Kimin yolu dağ olur,perişan olur bir gün

Gâye ; yol Elif'se, yön BİR'dir... uyabilene !

Vav gibi eğilene, aşka gülebilene !