Şükür Merkezleri Şiiri - Önder Karaçay

Mitoloji dokudu inançlar örtüsünü. İnanç örtüsünü giyinen her insan bir korkuya kapılarak bu örtüyü öteki alemde açacağım hayali ile kapadı dünya yaşamına us ve duyuncunu.

Birilerini bu dünyada yaşatmak gibi kendi sırtlarına yüklenmiş bir misyonları vardı.

Her inanç kültürü bir misyonerlik faaliyeti değil miydi?

Asırlardır süren bu sürecin sonunda us ve duyuncu kapalı her insan sıkıştı kaldı bir kapanın içinde.

Gücü ele geçirince kendinden taraf olmayan herkesi küffara hizmet eden kâfir ilan ettiler kendi kafirliklerini gizleyerek.

Bu sebeple adım başı bir şükür merkezi açıldı Allah'ın evi diye.

Çoğunun içinde saf tutacak kimsesi yoktu.

Tek rekatlık şükür namazları işte böyle moda oldu.

Şükreden çoktu neye şükrettiğini bilen yoktu.

Gününüz dünyasının insanı tefecilik, silah, düşman, savaş üreten bir zulüm gerçeği ile karşı karşıya iken, bu kanlı sömürünün hüküm sürdüğü kendini müslüman diye bir kimliğe ait görenlerin bu zulmü ayakta tutan hallerinin farkına varmak yerine ne için şükür ediyorlar sorusu havada kalacak değildi.

Şükürsüz bir topluma neye şükretmesi gerektiğini öğretmeye ihtiyaç da yoktu.
.
Her şeyhi bu yolla müritleri ihya etti.

Üfürükçülük neticede en kârlı ticaretti.

Sermayesi yalandı ve maliyetsiz bir şekilde dile dolandı.

Müşterisi cehaletti!

Her tarikat ve cemaat bu üretilmiş cehaletten beslenerek dolup taştı.

'Şeyh uçmaz mürit uçurur' sözü bu topraklarda ne için söylenmişti?

Bileni yoktu! Şeyh uçurmaya bilenen çoktu.

Cehennemi dolu cenneti boş biliyorlardı.

Öteki alemin olmadığını bir ibret cennet ve cehennemi dünyaya taşıyarak hatırlattı.

Uyanan uyanmayanı uyandırmaktan korktu.

Korku; sömürü yararına yeryüzünde en iyi iş çıkartan tek inanç ve tek dindi.

Şükür merkezlerinin yeryüzünde en büyük ağa sahip alışveriş merkezi olduğu bir gün anlaşılacaktı.