Şükür Şiiri - Eyüp Cüce

Yedi kardeş otururduk yer sofrasına,
Bir de anam.
Senede bir ay soframızda olurdu,
Gurbette olduğu için,babam.
Bilmezdik yemek masasını.
Bilmezdik porselen tabak nedir,çatal-bıçak ne...
Ortada kapağı açık bir büyük tencere..
Artık ne varsa içinde,
Ki çoğu zaman tarhana,bulgur pilavı,un çorbası...
Yani bulamaç...
Yine de hepimiz doyardık.
Sofradan kalkan olmazdı aç.
Doyunca ellerimizi kaldırıp,
Elhamdülillah,YA RABBİ ŞÜKÜR derdik.
En çok onu özlüyorum.
Elhamdülillah demenin,
Ya Rabbi şükür demenin huzurunu,
Yedi yoksul çocuğu özler gibi,
Çok özlüyorum.
Belki de ondandır...
Ben bugünkü sofraları da,
Bu günkü uyduruk duaları da,
Sevemiyorum.