Şükür. Şiiri - Abdulhamit Erkaner

İnsan bedeni bir araç
Yaşam bazımız için
Bir gaye bir amaç
Bazımız için
Sadece! anlamsız bir süreç.

İki lokma ile doyar da insan
Hayatın şatafatına aldanır
Şükürsüzlük girdabına kapılır
Manasızca bir hayat yaşar
Sonunda! ona her şey hatırlatılır.

Şükredebilmek için
Önce farkında olmak gerek
Alemi ve kendini seyretmek
Akılla süzgeçten getirmek
Yaratanını hissetmek gerek.

Delil, mucize arayan ahmaklar
Aynaya bakmazlar
Gölgelerini görmezler
İradelerini şeytan ve yoldaşlarına
Teslim ederler, nefislerini ilah edinirler.

İnsana bahşedilen bu hayata
Kayıtsız kalan insan
Onun yasalarına boyun eğmez
Sahte tanrılar veya evliyalar edinir
Onların peşinden giderler.

İnsan sürekli yorum yapar
Yaşamına kötülük ve şirk katar
İşte! bunca putlar heykeller
İnançsızlık akımları beyinsizler
İnsan bedenini sonunda toprak yer.

Şükür! onun verdiği hayata
Yaşama ve nimetlerine
Hamd etmek
Onun rızasını gözeterek
Elinde ne varsa onun için vermek demek.

Zalimlere karşı mazlumun yanında
Yolda kalmışa, yetime garibana
El uzatmak,yardımlaşmak
Bazen ise bir gülümseme ile
İnsanca bir hayat yaşamak.

Ve sonunda hesap gününün
Geleceğini bilmek
Şükür ki Rabbimiz bizleri
Yoktan !kendine kulluk için yarattı
Öyleyse tüm övgüler ve kainat onundur....

Şükredeyim Rabbimi ki o El Halimdir
Yerde gökte ne varsa hepsine Hakimdir
Bir canım var, o da onun sahibidir
Bugün hayattayım nefes almaktayım
Onun izni ile yaşamaktayım.
Melekül meleğime Selam yollamaktayım.