Şükür Şiiri - Aziz Çınar

Gözlerim gecenin ufkunda seyir halinde
Ve başladı yağmur
Gecenin en tenha köşesinde
Bir küçük sokak lambasının önünde
Bilirim gece yakamoz olmaz ama
Sokak lambası kocaman bir güneş
Yağmur damlalarıda engin bir denizdi
Daha tüm işlerim duruyordu
Saatte epey ilerlemişti
Oysa toprak ne de hasretmiş yağmura
Bende yıllardır bu anı beklercesine
Alışmışım yavaşça iliklerime işleyen soğuğa
Gece engin ve köhne bir deniz
Sokak lambası o denizin feneri
Yağmur damlaları ben ve benim gibi
Yollarını kaybetmiş birer denizci idi
Soğuk iyi oldu mu bilmem
Beni kendime getirdi birden
Artık korkmuyordum ne geceden ne yağmurdan
Ne de titremekten

Hani küçük bir kız çocuğu diyor ya
İyi ki bu koltuk değneklerine sahip değilim diye
Biz neden hiç demiyoruz
İyi bu ellere ayaklara sahibim diye
bir şey isterken susmak bilmeyen dilimiz
Neden se şükretmekte bu kadar cömert değiliz
İnsanı diğer varlıklardan ayıran akıl
Hep farklı amaçlarda kullanıldı
Dünyaya ağlayarak gözlerini açan bebek
Ta en baştan yanıldı
Oysa tüm yemişler tüm hayat bizeydi
İnsan hepsini kendinden sandı

Yağmur hala yağmakta tüm bereketiyle
Toprak ona ödüller sunuyor beslediği çiçeklerle
Bazı şeyler görünmezdi bu cuzi gözlerle
Yağmura bak damlada hayat görünür
Dağa bak ağaçta yaprak görünür
Denize bak balıkta mana görünür
Havaya bak kuşta kanat görünür
Etrafa bak tüm alem bir şahadete bürünür
Daha akıllanmazsa şayet beşer
Aynaya baktıkça yaşlanan çınar görünür
Toprağa baktıkça kendine üzülür..

Ey toprak yağmur sende hayat bulsun
Şahadet olsun sana
Tüm kalbimle şükürler olsun