Sükunet Şiiri - Muammer Erkul

Lütfen bu yazıya konsantre ol... Lütfen bu yazıyı
yavaşça oku.
Bütün ağırlıkları at üzerinden; kendine, suyu
üzerinde kayabileceğin bir kuğu gölü bul...
Sakin ol;
Ve bu yazıyı yavaaaş yavaş oku.

Kelimelerin sesi yok.
Manaları var.
Bütün seslerden uzaklaşıp, manaları dinle. İmajları
bul.

Biliyorsun değil mi gözlerinin ne kadar güzel
olduğunu? ... Şimdi bir süre kapat onları, ben bile görmeyeyim.
Ama sen başka şeyler gör.

Ne kadar sessiz burası... Sanki dünya yok gibi! ..
Boşver, sen kendi içinde var olan dünyana açıl..
İşte şimdi, bu sessizlik ve huzur anında tekrar gözlerini
kapatıyorsun. Hadi..
Çıt yok... Hiç kimse yok...
Rüzgar yok... kuşlar da yok.
Hayret ki; ne zamandır böyle yumuşacık, göz alabildiğine
uzanan yemyeşil bir çimene yalınayak basmamışsın...
hayret ki; ne zamandır böyle ciğerlerini acıtırcasına çayır
kokusunu çekmemişsin içine...
Oohh! ..

Hey, bak orda bir hediye var sana...
Yo, şu yanda.
Basabileceğin bütün zemini kaplayan bu yemyeşil kere
yemyeşil çimenlerin üzerindeki tek farklı nokta:
Sana gülen gelincik...

Diyor ki:
Gül bana...
Ve gıdıklanarak nemli temaslarından yumuşak çimenlerin;
Gel bana...

Yaklaş. Sadece seni görmek ve beni görmen için uzadı boyum.
Üstelik sana verebilecek bir tek hediyem var yalnızca: Ben...

Eğil şimdi.
Çök başıma.
Yapraklarımın arasındaki kapkara gözlerime bak. Ta içine...
Kendi gözbebeklerime kendi el yazımla yazmıştım onu.
Ve hiç kapatmadım gözlerimi, sen okumadan silinmesin diye.
Oku artık. Duymak istiyorum..

“Seni seviyorum...”