Sükunet Şiiri - Gökhan Gültekin

Bir pencere önünde gözler dalmış kalabalık binalar arasına.
Gökyüzü artık eskisi gibi masmavi değil.
Güneş o parlaklığından uzakta.
Kuşlar konacak ağaç bulamıyor.

Heryer grimsi ve huzursuz kitlelerle dolu.
Gözler yarı kapalı,başlar düşük öne.
Bir sessizlik var içten içe.
Sükunet sarmış baştan sona.

Heyecanlar ölmüş, gülüşler sönmüş.
Omuzlar düşmüş,insanlar bitap düşmüş.
Beton üstüne üstüne gelmiş,
Sükunet sarmış baştan sona.

Sohbetler kısa kısa,
Sevgiler vıcık vıcık,
Zaman almış başını gitmiş,
Sükunet sarmış baştan sona.

Dizler bükülmüş, sırtta kambur.
Eller titrer, yürek sancılı.
Bakışlar gergin, insanlar fevri.
Sükunet sarmış baştan sona.

Yemişler her bir yanı,
Doymamış gibi ölümlü fanı.
Ülkede ben diyerek her köşe başı,
Sükunet sarmış baştan sona.

Sarayda kral,etrafında soytarı.
Bahçesi hurma ağaçlı.
Dilinde nefret, yüzünde nursuzluk.
Sükunet sarmış baştan sona.

Dili susmaz atar iftira.
Gündüzler bile gece artık burada.
Herkes düşmüş bir bir meydan da
Sükunet sarmış baştan sona.