Sükunet - 1 Şiiri - Muhayyel Gizliay

Muhayyel adını anmak bir yük
Bu yükü taşıdım yıllarca
Mahcup etme beni derdime
Eyleme başımı haneme çökük

Koynumda yatırmadım bir yılan
Yanımda gelmeye korkarsan ardımdan dolan
Soran olursa ismini korkma
Bende çok birisini kullan

Kulağıma okunmuş ezan "Samet" diye
Çok insana sarıldım ilmi var diye
İlim kibir getirmiş geç fark ettim dillerine
Bende hüzün çok heves edersen birisiyle oyalan

Sahici olun öteden belli yalanınız
Muhayyel mahkemelerinizde neden hep sanığınız?
Beni bana bırakın, değilim sandığınız
Ilgilenmem, bir mi ayrı mı sapla samanınız

Sayrı düşmüştüm yirmi yaşında
Gıybet edilmiş o garibin başında
Benim yazımda bir kışımda
Banane halınızdan tütüyorsa ocağınız

Gözlerim donmuş bir kul neticesinde
Varım yok olmuş, o senenin zemherisinde
Başımda anam kuzusunun derdinde
Ağama ses etmeyin o geçimin peşinde

Zordayken yamacımda olan insanlarla
Zirvede keklik avındayım bu sene
Düşüşte vurmaya kalkanlarla
Tenhada denk gelmek istemem gecelerde

Ben Muhayyel et ve kemiğimdir Samet
Ya birisini sev ya ikisini terket
Herkese gerek aslında bir sağlam tokat
Ben Muhayyel yumuşak yanımdandır Samet