Sükun Şiiri - Arif Erdoğan

Bir sükûn çöker üstüne gecenin,
Durul! Emri verilir ummana.
Bir kuş konar yanına pencerenin,
Bir feryad arz ediir asumana.

Ne -yalnız gece- işitir o sesi,
Ne yunusun karnında balıklar.
Kalpteki derdin arştaki nefesi,
Duyulur da bilmez kalabalıklar.

Kendini kaybederse kahin nokta,
Arar bulamaz yerini virgülün.
Kendini bilir aramazsa ırakta,
Bir bülbül anlar derdini bir gülün.