Sui Generis Şiiri - Fuat Eriçok

(Lat: Kendine özgü)

doydum
tokum boğazıma kadar
ipsiz sapsız hikayelerinize
artık ben yokum

ayağım sürçüyor yürümeye çabalarken senelerdir
eciş bücüş
ecinni dolu
inişli çıkışlı
tarikatlarda

taraz taraz oldu ellerim bedenim
çalı diken sarmaşık ayıklamaktan
hangisine saptımsa

hangisinde yol alsam biraz
ya taşlar dolanıyor ayağıma
keskin yontulu
ya zifir karanlıkta
kör kuyular çıkıyor önüme uğursuz uğultulu

artık
istemiyorum kimseden yol mol
alnımda ışık bol
kalbimde sevgi kafamda güven

tüm hurafelerden arınıp silkelendim
gömdüm serin servilerin dibine!
bütün ön yargıları çarmıha gerdim

biliyorum
sürüden kopmam kaçınılmaz
biliyorum yalnız bırakılacağım
eciş bücüş ecinnilerinize karşı
olsun
böyle de seyrederim arşı

der ki yüce nietzsche
ki doğrudur fikrimce
“yeni levhalar üzerine yeni değerler yazanı çarmıha gererler”

yine de istemiyorum yollarınızı
ki meçhule giderler
tüm gücümle
tam ters istikamete kaçacağım

ilahıma giden yolu
varsa eğer
tırnaklarımla
aklımla açacağım

(mart ‘06)