Süheyla'ya Mektuplar 5 Şiiri - Metin Keleş

Merhaba Süheyla!
Sözlerime başlamadan önce
Göğsünün beyaz kafesini örtermisin lütfen.!
Bugün hava yağmurlu,
üstelik fırtınalı ve birazda soğuk.
Üşüme diye söylüyorum.
Göğün göğsünü yırtan nedir biliyor musun?
Bunca kötülüğe bunca merhametsizlige rağmen
Göğün göğsünü yırtan merhamettir yine
Ben tasavvuf şairi değilim bilirsin
Fakat her inançlı insan gibi bende inanıyorum ki;
Yağmur rahmettir berekettir
Aşksa insanın kaderidir...

Süheyla!
Son zamanlarda
O kadar çok şey öğrendim ki
Güvenmemeyi öğrendim mesela
Çünkü mevsimler değişiyordu durmadan
Ve insan ilkbahara güvenip kışı unutuyordu
Çok sevmenin zararlarını da öğrendim.
Aşırı sevilen insan nankörleşiyor
Aşırı seven de körleşiyordu giderek.
Daha bir çok şey öğrendim ama
Özetle sana şöyle yazabilirim.
İnsan çocukluğunda haytalığıyla
Gençliğinde hatalarıyla
Ve kırkından sonra durgunluğuyla yaşıyordu...

Bu arada kusura bakma lütfen
Sana eskisi gibi aşk dolu sözler yazmıyorum
İnsan yol aldıkça ve yaş aldıkça
Biliyor ki aşk da bir yere kadar
Düşün ki her yangın sönüyor
Her çiçek soluyor
her kuş yoruluyor
Her nesne çürüyor zamanla
Aşk da böyledir bir gönülde çürüyüp
Başka bir kalpte ürüyor yine
Bana gelince geçde olsa öğrendim
Benim aşk tohumum
senin topraklarında yeşermez artık.
Ama sen sevgi bahçende
umudunu yitirme yinede
Çünkü sevgidir bizi biz yapan
Ve unutma ki merhamettir
Bu göğün göğsünü yaran...
Sana beşinci mektubumda
söyleyeceklerim bu kadar.
Olur da altıncı mektubu yazarsam,
yine haberin olur mutlaka.
Sözlerime son vermeden önce 
Sevdamın küçülmüş günlerinden
Ömrümün çürümüş düşlerine selam ederim...