Süheyla'ya Mektuplar 4 Şiiri - Metin Keleş

Süheyla!!
Bu sana dördüncü mektubum
daha öncekilerden bir haber misin bilmem
değilsen şayet bil ki teknoloji çağında
bu biraz da senin ayıbın.
Bu mektup biraz kısa olacak kusura bakma
Yazmaktan yorulmadım inan bana
Taş atıp da kolum mu ağrıdı sanki
Fakat gözlerimi çok yordum bunu bil.!
Zaten bir şairin kalemi gözleridir
Göz diyorsam öyle körü körüne değil!
Ben sana kalbimin gözleri
Ve ciğerimin közleri
ile yazıyorum hep...

Ben ressam değilim Süheyla
Tutup sana benzeyen,
bir akasya ağacı çizemem.
Ama şunu bil ki;
seni hiç bir çiçeğe değişmem
Buna akasyalar da dahil...
Ben sana öyle deli divane
Ben sana muhtaç bir çocuğum
Sen uçurumları büyütürken
göğsünün beyaz kafesinde
Ben aşktan kesilmiş
bir bebek gibi
Düşe kalka büyüttüm düşlerimi
Çünkü;
Düşler düştükçe büyüyecekti
İnsan, sevdikçe yücelecek-ti.
Nasıl ki ben seni böyle sevip,
yücelttiysem şiirlerimde...

Süheyla!
Kısa olacak demiştim bu mektubum
Sözler de ekmek gibidir israf etmemeli
Yarınlara ve dahası yıllara uzanacaklar
Biz yazabildiğimiz kadar yazacak
Bizden sonra da hayat devam ettikçe
Herkes bir yerde bir söz bırakacak
Aşk bitmedikçe söz bitmeyecek
Şimdilik müsaade istiyorum
Beşinci mektup da görüşmek üzere
Sözlerime son vermeden önce
Göğsünde büyüttüğün uçurumlardan
Ömrüme üşüşen akbabalara selam ederim...