Süheyla 6 Şiiri - Metin Keleş

Sen kalemi kırılmış bir şairin
Yetim kalmış en son şiiriydin Süheyla
Öznesiz biçimsiz öyle yarımdın /yaramdın
Ben seni o kırık kalemin son parçasıyla
Önce biçimledim sonra düşlerime aldım
Sen henüz bir cümle ile büyürken
Ben satır satır kanatarak kalbimi
Sana yeni sıfatlar yüklüyor
Işıltılı kelimeler giydiriyordum
Yazdıkça daha bir güzelleşiyordun
Kâh bir yıldız oluyordun gökyüzünde
Kâh bir akasya çiçeğiydin bahçemde
Bazen de bir çağlayandın düşlerimde
Akardın durgun berrak
akan bir nehir gibi
Sonra;
Git gide hırçın bir
akarsuya dönüşüyordun
Ne yapsam gücüm yetmiyordu sana,
Bir bent çizmek istesem şiire
O şairin kalemi de tükeniyordu artık
O şair ki; senin öz şairindi
Ben senin hiçbir şeyin
Sen benim üvey şiirimdin…

Sen yorgun düşlerimde esen bir yeldin
Sen bir güle ömründen bir mevsim adamış
Fakat o gülü başka biri koklamış
Bir bahçıvan kaderiydin
Sen bütün olumsuzlukları
içinde barındıran
Ormanları yakılmış bir kenttin
Ben senin hiçbir şeyin
Sen benim üvey şiirimdin...