Süheyla Şiiri - Hayrettin Şahin

SÜHEYLA

Dün bugüne yanaşırken açılıyordu perde
Viranesine hüzme hüzme doluyordu güneş
Bir dilim dünyayı isterken dilindeki eziklik
Toprağın rengine kül oluyordu Süheyla

Alaca bir gökyüzünde uçurtmalarımız vardı rüzgarın ters estiği anda
İşmarına yıldız takılmış asılıyordu gönlüm
Buruk bir meyve tadı yakıyorken dimağımı
Süngüsünü çekmis üzerimde ölüyordu aşk
Kokusuna takılmış teni emziriyor ve doğuyordu büyük sevda

Bozkırımda nemalanırken sivri dişlerini kıcırdatıyor du kurdum
Pençelerine takılmış gerilmiş bir yay gibi
Atıyordu canından bir canını yüreğin sehpasına
Yangınlara dalıyor efsanesi terazimdeki ağırlığın
Başi boş kalıyordu freni tutmayan yanımın
Dumanına asılıp patika fi lerden geçiyordum

Yakıp yıkıp geçtin buralardan bir avare kelebek gibi
Resmin rengarenkti gölgelerinde
Oynaşıyordu kırık kanadında fısıltılar
Kopuk bir keman teli dolanmış boynuna
Pusulası şaşmış gidiyorsun bakışların firari gibi

Az önceden
az sonraya atılırken
iki adım
Salkımlarım kopuyor
ses veriyorsun sen, Süheyla

Adına çiçekler astım uçan uçurtmalarda
Şimdi sen
düştün
gördüğüm rüyalarda sen, Süheyla

Toprağın andına
attığım yazımdın sen
Adınla andığım addın sen, Süheyla

19-11-2009 Hayrettin Şahin