Süheyl Şiiri - Kadir Arınç

Hayal yüklü gemilerden rüya fenerli kıyılara… Karardı sahil.
Deniz kabuklarının rengi atık!
Güneş batık ve son sürat geçen martılar konmuyor tekne kenarlarına artık…
Epey oldu dinlemeyeli yorgunluğa söylenen bir şarkı gibi kumruları…
Dilleri güvercin aksanı, isyanları mandalin kokan uzaklara…
Fanatik teoriler yaratıyor foseptik, kirli sulardan berrak deryalara ta ki…
Cayır cayır yanıyor Kazablanka senaryosu, elimde bir çift gözün ıslaklığıyla kuruyorum.
Ciğerime doluyor duman, üzerime çöküyor kokular…
Limana kıskıvrak ellerim, canı mahkum içime siniyorum.
Sonra gayda kazası minörlerle kulaklarda dans rüzgar, vatan bildiğim bankın demirlerine sürtünen kedinin Mart mırıltısı…
Dudaklarıma kavuşan zıvananın sararışını kıskanıyor papatyalar, etrafımı seyrediyorum, ya mezarlıktalar ya da yoklar…
İnsanlar da bir alem sağımda solumda, onlar gibi; bir seviyor bir sevmiyorlar…
Korkak dalgalardan sönük ışıklara…
Gamzesinde gülleri, dalları diken kıran yaprağı nefes kesen utanmaz bir kırmızı ufuk sersemi…
Tuzunu buz kestiren soğuk yüzükoyun uzanıp etten tırnak koparırken denizde, biraz falan biraz da filan serseri…
Susuzluğu anlatan sessiz sinemaların hareketlerinde baştan kokan balıktaki onur kıyameti ve sevgiden yoksun bir mecburiyetin bitik şişeye nokta koyan kelime-i şehadeti…
Ölümün işaretiyle saygısız bir huşu, doğamıyor toprağın altında küllerinden anka kuşu; bir yanıyor, bin yanıyorlar…
Ruh yüklü bedenlerden iman fenerli hayatlara…
Dilleri yalan destanı tuzak kurmuş insanlara…
Bahtlılara, susmuşlara ve yavaş yavaş eriyip kaybolacak yarınlara…
Tırmanılmayan gökyüzünün parlayan yaldızına…
Hayal yüklü gemilerden rüya fenerli kıyılara…
Çok uzak değil ama, karardı sahil…