Sufi Sufi. Şiiri - Özdener Güleryüz

Açtım yolları.
Ne varsa engel, çektim kenara.
Dümdüz ettim.
Mutlu gidişlere.
Hepsinden vazgeçip kokuların,
Turunçları ezdim, sarı yeşil.

Kabuk tarçınları attım gökyüzüne.
Dolunaya gülümsedim,
Gülümseyemedim.
Sildim, yazılmamış edemedim.
Islaktan kuruya,
Çeviremedim.

Sufi gibi çöktüm Akağacın altına.
Yüzümü gizledim,
Bekledim.
Gördüğümü bilen filozof gelmedi.
Dilimi sivrilttim, biledim.
Sufi oldum.
Acıttım.
Acımadım.
Acıyınca yürek, attım asamı.

Akağaç, rüzgarla sallanıyordu.
Bakışlarım donuktu, sertti.
İçe işler, delerdi, yakardı.
Gerçek yakındı.
Turunçlar ezilmişti.
Toprak,
Turunç’un suyuna doymuştu.
Tarçın kokusu,
İçimi açmıştı.
Dümdüz engelsiz apaçık yollarda
Gördüğümü bilen
Filozofu beklerken,
Kucağıma akağaçtan,
Sarı kızıl
İki yaprak düştü.

ÖZDENER GÜLERYÜZ