Bir hülyaya kapıldım gidiyorum.
Sonum ne olacak inan bilmiyorum.
Serden geçerim de senden geçemiyorum.
Tek bir sözüne mahkumum içinden çıkamıyorum.
Gözümü alamıyorum duvardaki resminden,
Yüreğimde taşıyorken her bir zerreni,
Sokmam artık fikrime ne düşünü ne seni.
Uğruna harap ettiğim tüm geceleri,
Siler geçerim bir daha dönmem geri.
Unuttum sandılar sakladım resmini.
Esiriyim bitmek bilmeyen ızdırabın.
Gidip sonuna eremediğim yolların,
Sonusun, yeşeren her umudun.
Yine de uslanmaz şu deli gönlüm.
Pas tutan demir parmaklıkların,
Tutuşan sigaramın ateşinde,
Lâl olup tutulan dilimde,
Söylediğim her bir ezgide,
Bil ki senin izin var.
Bil ki senin izin var,
Yanıma gel derim gelmezsin.
Düşümden çıkmayı bilmezsin.
Daha bu gönül neylesin?
Sonu yok bu meçhul akışın.
Savrulup duruyor gönlüm sandal misali.
Dökülürse acım satırlara
Bil ki deli gönlüm yine yasta
Zulümse her anım yokluğunda
Haramdır bu geceler bana
Beklerim geçsin amansız sızım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!