Eteklerindeki
kayalıklara dikti
vazonun; pek sever
sürprizi, davet edilmiş
gül çiçeklerini.
Öyle çok sevmişti ki:
işte,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
özlem,sitem ve düşlerin çatışması....
Sudarsolan...
bence gizemin ardında her şey...
şiir çok farklı bu defa...
anlamı içinde gizli...kutlarım akın.
ümran demircan
Yol tozlu:
ölsen de
plastik gözlük
yok, olmayacak
olmaması daha iyi,
fendi bulsa
da Ayı;
gider kendi.
değil mi,
yoksa
seyreden
ne derdi...
İstemeyiz şaşırmasını
dudak büken
solucanın
semirdiği artıklarda,
soluklanırken
aynı havayı
ve yaşarken
bildiğini.
Akın Abi,
şu yukarda yazdığım kısım hariç şiirin geri kalanını beğenmedim. Gücenmek yok, senin diğer şiirlerinden aldığım tadı alamadım, belki de anlamadım, ondandır.
Barış Aluk.
Tebrikler..
Tebrikler.
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta