Sudarsolan Şiiri - Akın Akça

Eteklerindeki
kayalıklara dikti
vazonun; pek sever
sürprizi, davet edilmiş
gül çiçeklerini.
Öyle çok sevmişti ki:
işte,
bu an ve öncesinde;
bir değerdi,
çiçek de.
Bundan sonra ama,
kolay bir bahane
oldu tartışmalara.
Baş sorumlu vazo,
o; Sudarsolan
aslında: Çiçekleri
gaza getirir;
ve kıpkırmızı elmanın
albenisiyle kandıran
Pamukprenses’i,
grandük cadı!

Sudarsolan!
kanat veren, hayata -
çırpınan- vazonun
içindeki sıvının
içinde ve ebedi,
hırçın dalgaları bile.
Lav sıçratıyor
uzaktan söküp diken -
gözlemleyen- Etna’yı;
arzu etmemiş kuşkuyu
.. Bruno, gözlerinden.
Bakışın bu kulaçları
konuşan, yavaş
pençeleri arslan'ın;
Sudarslan, Sudasolan’ın;
Suda soran ne oldu,
keşmekeşte...
sırtıyla, ensesiyle,
esas dalgakıranlar,
dağ suyu barındıran
saklı, kaynak
kayalardan ulu;
berrakçasına umuttan
bu kızıl gül demetinin
hayat beklemeye
kırpıştırılan kirpikleri
gözün bir;
fırtınanın sessiz
dinginliği içinde -
öncesinde, biten
savaşların- yol
kesen sapları

*
Uyku, teneffüs
molasında uykuda;
bitmemiş dersinin
zilin: “Quasi
Una Fantasia “…
Ay’ın ışığı, duru
görü mü bu …
hiç bitmeyen öykü,
acele yük katarı;
yazarı muğlak:
Sızan,
delik tıkar
ve kapatmadıkça
can çıkar
Ateş uzun, su kısa
gelir de ya
kavgalar vıza;
neyin sorumlusu
kim peki?
Hemcinsinden
uzak tuttun
mu toprak
itişeni?

*
Yol tozlu:
ölsen de
plastik gözlük
yok, olmayacak

olmaması daha iyi,
fendi bulsa
da Ayı;
gider kendi.
değil mi,
yoksa
seyreden
ne derdi...

İstemeyiz şaşırmasını
dudak büken
solucanın
semirdiği artıklarda,
soluklanırken
aynı havayı
ve yaşarken
bildiğini.

Gözlerimi koyup
akıtmak vardı
yaş, akıyor bir
kaç dedikleri
keleş
damlaları
pıhtı kanın
sıyrılmış.
-

Beethoven “'sonata quasi una fantasia'
moonlight sonata’ya bir atıf
ilk şekil