Sudan Şiir. Şiiri - Adnan Şahin 2

Bir su damlası;
buğulu camdan iniyordu,
düşünceme takıldı.

Son günlerde,
ne çok konuşulur oldu su.
Hükümetlerin bile,
ana madde tartışma konusu.

İstermiydi ki su?
Hayatın anahtarı olmayı.

Oysa pınarlar gibi duru,
bir bebeğin kalbi kadar saf,
tertemiz ve masumdur su.
Ama insan eliyle kirletilince,
zehirli yılanların yurdu,
günahsız canlıların kabusu oldu.

Bir su damlası;
damlaya damlaya
göl olurdu bazen.
Bazen de:
kirli yüreklerin çirkinliğiyle,
damla damla
işkence oldu.

Ohhh
canıma minnet olurdu,
bazen su.
bazen de:
ne acıdır ki;
içinde ve üstünde durmasını
beceremeyenlerin,
ciğerlerine doldurdukları,
son kahır yudumu oldu.

Aslında su:
tabiat ananın mutlu gözyaşlarıydı.
Toprak suya,
su toprağa sırılsıklam âşıktı.
Asırlarca devam etti,
suyla toprağın kutsal aşkı.
Toprak susuz kalınca,
soldu, sarardı, çatladı.
Su toprağa kavuşamayınca,
gökyüzünde çığlık çığlık ağladı,
yağmur olup oluk oluk
yeryüzüne aktı.

Toprak suyunu bağrında saklardı,
aşk bahçelerinin hünerli
yeşil çocukları;
yeryüzüne gülümseyerek doğardı.

Yıllarca,
görmezden geldik bu aşkı.
Akıp gidince,
buhar olup uçunca
avuçlarımızdan su;
Yeniden
kavuşturmak için aşıkları,
biletsiz sahnelemeye başladık şimdi,
yalancı romantizm oyununu.

Daha ne kadar sürdürebiliriz ki?
Yeryüzü denen sahnede ki;
suflörü para olan bu berbat oyunu.

Korkarım ki:
çabuk inecek perde,
hem de sudan sebeplerle.

17.10.07