Sudan Şiiri - Gencay Akpınar

Ben sadece kendime özendim.
Ben sadece kendimden ilham aldım.
Sorarlardı;
nasıl istediğin zaman oturup yazabiliyorsun ?
İlham perin hiç gitmiyor mu? Diye.
Bende;
"Benim ilham perim yok.
Peri diye bir şeyde yok.
Sadece ben varım ve hüznüm.
İlhamım acılarımdır benim.
Ve onlar hiç gitmez benden", demiştim.
Peki neden sorarlardı ki ?
Ve neden cevap verirdim onlara?
Bilmiyorum bilmiyorum. .
....

Saatlerce otururdum durakta kış vakti
Görenler otobüs beklediğimi sanarlardı
Yada birisini.
Kendimi bekliyordum halbuki
Bir türlü tanışamadığım, sadece teorilendirdiğim kendimi.
Gelmezdi.
Üşümeye başlardı kar taneleri
Sokaklar üzülürdü, ağlardı duraklar
Ama ben ne üzgündüm ne de mutlu
Beklerdim sadece
Her gün, her gece ..

...

Sigarasını keyiflice içenler geçerdi yanımdan
Ellerinde pazar poşetleri kadınlar,
Okula giden ve okuldan gelen çocuklar.
Kimisi birisine saydıra saydıra geçerdi öfkeyle önümden
Kimileri birbirini ittire dururdu boş yer kapmak için otobüste
Otobüse binerken.
Arabalar.. Işıklar.. İnsanlar.. Mevsimler..
Bu hayattı işte
Önümden, yanımdan, beni umursamadan geçen..
...
Herkes kendisiydi, herkes hayattaydı
Ben hayalet gibiydim aralarında onların
Ruhunu bekleyen bir ölü..
Gelmezdi o
Gelmezdi.
Eve gider battaniyenin altına girerdim
Gelmeyen ruhumun düşlerine bürünüp battaniyeye bürünür gibi..
Nefesim yoktu, nefsimde
Ölü bedenimle, yaşamayan ama ölümsüz şiirler yazardım,
Ve romanlar, bir sürü karakter..
Biterdi gün, hava kararır ve kuşlar bile evine giderdi
Sessiz gece, beni çağırırdı balkona
Konuşurduk
Konuşurduk saatlerce..
Havadan sudan..