Sudaki Noktayı Bulmak Üstüne

Denizi dolanmak için
Suda bir nokta açmak yeterliydi
Halka büyüdükçe ufuk çizgisi silinecek
Ve göreni duyanı lal eden bir boyut açılacaktı
Mutlak ve bembeyaz

Lakin sudaki noktaya varmaktı asıl mesele
Son seferde varlık yükünü doğru limana yıkacak
Bedeni, teli kopmuş uçurtma gibi serbest kılacak
O noktaya

Cevapsız soru şuydu:
Tokmakları yıldırım sesli parıltılar yayan
Zihin yordamıyla bulunmaya açık devasa kapılar mıdır,
Yoksa kalbin ikircikli atımlarına eş rotalarla aradığı
Zati bulunmaya hazır tılsımlı perde önlerimidir
Ardında aranılan noktayı saklayan?

Bulutların fevkinden sisli kıtaya bakmak gibi bir sual bu
Öyle bulanık öyle esrarlı
Hâlbuki cevap, şirazesine her nesilden bir ilmek atılmış kitapta
İnsan özüne kodlu rahlede serili o beyaz kitapta yazılıydı

Şöyle diyordu:
“Kibri his dağarcığından soyup acizliğin hamallığına soyunduğunda
Mahmuzlandıkça köpüren heveslerini ezberinden soyutladığında
Hayat boyu üreyen yetilerini güvercin yemi gibi kapı önlerine serpip
İnancını korlayarak dünyevi korkularından bağışık kıldığında
Başını kaldır ki zamanıdır artık
Perde açılmak, olan görünmek üzredir”

Perde, kalp gözü mühürlülerin bakışındaki tılsımdı aslında
Şafak söken bir hazine bulmaktıysa denizi arayanlardaki meram
Yazılıdır ki heybedeki safralar döküldükçe perde aralanacak
Ve yolculuğun ancak içe dönük olanı çıkacaktı kumsala

…
—Nesiller boyudur anlatılır ki kalp gözünü açıp
Kitaba el sürenlerin şöyle biterdi yol hikâyesi:
“Kumsala varıp suda bir nokta açmak yetmişti
Denizi dolanmak
Ve mutlak beyazlığa teslim olmak için”