Suçsuzum Anne Şiiri - İbrahim Çelebi

SUÇSUZUM ANNE

asi olduğumu söylüyor herkes
bense öyle gözüktüğümü düşünüyorum
sevmeyi
sevilmeyi istemediğimi mi zannediyorsun anne
herkesi bilmem ama ben
sadece ama sadece seni suçluyorum
düşünüyorum yazıyorum
kesiyorum biçiyorum
tartıyorum ama
anlamıyorum anne
ben doğduğumda masumdum zayıftım
bakıma sevgiye şefkate muhtaçtım
peki şimdi
niye niçin neden suçlanıyorum?
seni seviyorum
anne ama kızıyorum da
tamam büyüttün besledin yedirdin içirdin
eğitip öğrettiğini zannettin!
ama hayatı öğretmedin anne
gülmeyi ağlamayı da
sana kızıyorum anne
herkes beni suçluyor
ben seni yargıladım bile
ama benim prangam kelepçem zindanım yok anne
donuk bakışlarım bu yüzden
alnımdaki derin çizgiler
yüzümdeki mutsuzluk
yarınım dan umutsuzluk
gecelerimde uykusuzluk
gündüzlerimde burukluk
seni yargılayıpta
hükmü tebliğ edemem
yani senin anlayacağın
yüzüne gelemem
seni seviyorum anne
her evladın annesini sevdiği gibi
sana darılıyorum
küsüyorum kızıyorum anne
bütün asilerin hırçınların
sevgiden mahrum olanların
sevilmemeye mahkum olanların duygularıyla
cezanı kestim ama seni kapatacak
kesilmiş cezanın hükmünü gerçekleştirecek
bir zindan bulamıyorum

seni seviyorum
demir parmaklıklar ardında düşünemiyorum anne
suçlular suçlusun
SUÇSUZUM anne....