Suçluyum Hakim Bey Şiiri - Gül İçel

Dinle hakim bey anlatayım;
Ayın birinde doğarak memur babamı,
Altıncı hamileliğinden annemi,
Rahatça kurtarmayı BAŞARDIM.
Sessiz ama inatçı bir kız olarak,
Liseyi babam için,
Yüksek okulu kendim için,
Bitirmeyi BAŞARDIM.
Benim olsun, evim olsun diye
Evlenmeyi,
Evliliğin güzelliği için oğlumu,
Kendim için kızımı doğurmayı BAŞARDIM.
Sırtımda iflas aşığı kocamı,
Kucağımda sevgimle yavrularımı,
Mum gibi eriyen evliliğimi,
Dimdik tutmayı BAŞARDIM.
Çalıştıkça kazanmayı,
Kazandıkça paylaşmayı,
Paylaştıkça güçlenmeyi BAŞARDIM.
Azrail’le flört edip, kandırmayı,
Analı yavru büyütmeyi BAŞARDIM.
Yok hakim bey az sabret.
Suçluyum. Hem de çok,
Bir baktım ki arkaya,
En önemliyi BAŞARAMAMIŞIM.
Kendimi unutmuşum.
Ortam uygun, Loş bir mekan,
Son duanı yap dedim.
Duadan önce boy abdesti.
En temizler giyildi üste.
Sofra hazır, mumlar masada,
Kadehler şıkır şıkır,
En güzel kokular sürüldü.
Düğüne gider gibi.
Kimse anlamasın, veda yemeği bu.
Gülmek gerek,
Bir kaç kadeh beyaz şarap,
Her şey güzel, mükemmel,
Yatma vakti gelir,
İşte tam hesaplanan zaman,
İyi geceler öpücüğü konulur
O gül yanaklara yavruların.
Bir sigara yakılır,
Sessizce dökülür masaya haplar,
Üç, beş, yetmez belki otuz,
İki yudumla içilir.
Sonra kadehin tamamı.
Veda başlamıştır artık.
Doğru yatağa......
Gözler kapanır iyice,
Hafif bir baş dönmesi,
Huzurla sarınılır yastığa......
Aman..Oda ne?
Gün ışımıştır, açılır gözler.
İçerden kurulan kahvaltı sesi.

SUÇLUYUM HAKİM BEY,
Yaşamayı BAŞARAMADIĞIM gibi
Ölmeyide BAŞARAMADIM...

G.G (Kendimi tanıdığım bir gece-İstanbul.) 1998