Suçlu Renk*SİYAH* Şiiri - Vefa Karanfil

Çok eskiden bir ülkede,
Ülke sakinlerinin canı sıkılmış.
Demişler ki; Bir oyun oynayalım,
Oynayalım da sıkıntımızı atalım.
Ne oynayalım? Suçlu rengi bulalım.
Ve bulmuşlar.
SİYAH! ! !

Bulmakla kalmamışlar.
Siyaha ceza vermeye başlamışlar.
Önce ölümü yakıştırmışlar ona.
Demişler ki; Bunu sen taşıyacaksın sırtında,
Ölüm diğer adın olacak bundan sonra.
Ve ölüm siyaha,siyah da ölüme boyanmış o anda.
SİYAH=MATEM.

Oyun bitmemiş.
Birgün,uzak ülkelerin birinde,
Siyahın özgürce dolaştığını duymuşlar.
O ülkeye uzatmışlar hemen çirkin ellerini,gözlerini.
Görmüşler ki; Siyah hayat bulmuş burada,
Hem de milyonlarca.
Onlara göre bu siyah susmalı,susmayan yok olmalı.

Paranın ve silahın gücünü konuşturmuşlar.
Esir almışlar siyah canları,zincire vurmuşlar hemen.
Yanan yürekleri hiç düşünmeden.
Ülkelerine getirmişler sonra,insanlık dışı olaylarla.
Pazarlarda mal gibi satmışlar,ayırmışlar canları birbirinden.
BABA demeden,ANA demeden,EVLAT demeden.
SİYAH=ESARET.

Ağır işlerde çalıştırmışlar siyah canı karın tokluğuna.
Zevki-sefa sürmüşler siyah namuslarıyla.
Gözyaşlarının içine tükürmüşler.
Ruhlarına da dirlik vermemişler bedenden sonra.

Birkaç cesur çıkmış içlerinden.
Dayanamayıp bu zulme kaçmak istemişler.
Kaçarken öldürülmüşler.
Ölürken akan kanlarını görmüşler.
KIRMIZI.

Düşünmüş hayatta kalan siyah can.
Hayatının anlamını bilmeden düşünmüş.
Yaşam sıvısı kırmızı,beyaz canın aynısı.
Haklar eşit olmalı.

Ayaklanmışlar,özgürlük savaşına başlamışlar.
Kanları akmış kırmızı,kan akıtmışlar al,al.
Yılmamış siyah can,idealinden şaşmamış.
Ve birgün, rengi anlamını kazanmış.
ÖZGÜRLÜK.

Böylelikle siyah da kurtulmuş suçlu renk olmaktan.
Asıl anlamını haykırmış sonra yıllarca dünyaya.
Liderlik vasfını hiçbir renge kaptırmadan.
''İşte ben buyum''
SİYAH=ASALET...

27.10.2006
AYDIN.