Suçlu Benim Efendi Şiiri - Ercan Cengiz

Suçlu Benim Efendi

-ister büyüt yaşımı ister küçült
okur yazarım beyim, okur yazar
satır satır şişirdiğin kitabı
tersinden hece hece
nasıl dizdiğini bilirim insana-

ne dervişim ne de eşkıya
her ata bineni adam yerine koymakla
ilk suçumu işledim, iyi bil
o suçla dolaştım diyar diyar
mezarsız kemikler gördüm üst üste
kafatasları kırılmış / sökülmüş altın dişleri
boynunu eğmiş çiçekler içinde
yaşı büyütüldü çocukların
yaşlıların küçüldü bir kalemde
dört köşe kuruldu sehpalar

suçlu benim efendi
açılmış yarama batan parmağından
küflenmiş buğday tanesine
kara kara yanan ormandan
yuvası dağılmış turnaya
boğazlanan balığa varıncaya
mezarsız her kırık kemikte
kayadan kayaya düşerken izledim
suçluyum beyim suçluyum
senin eserin, sen uyu köşkünde
doğan her bebenin o mazlum
o ilk çığlığında toprağı atarak üstümden
süngülenen bebenin gözyaşına
eğildi boynum, eğildim

nasıl gülmem efendi, nasıl
boynumda ip, elimde kelepçen
arsız arsız yürürken iki büklüm
toz toprak kızgın güneş altında
ayaklar çıplak, bebeler dayanmaz açlığa
başımızda pervanesi xıra xır uçaklar

suçlu benim beyim
dört parçaya bölerek kalbimi
sofrana koydum
aynı elden çıktı kağıt ve kalemin
aynı elden katlime fermanın
ne dersen de beyim / sen uyu köşkünde
kitabın tersini yüzdüm de geldim
her türüyle tanıştım işkencenin
tecavüzün, diri diri yanmanın
ölmenin, kayalardan atlayarak
sürgünün ve barbarlığın elbet
doyamadığın

korktuğumdan değil efendi
korkuyu söktüm de attım içimden
öldürmemek adına katlimi
ölümüm üstüne büyüttüm
yüzüne tükürsün diye çocuklar

Toprak Tutsun Külümü