Suç ve Şiiri - Ahmethan Yılmaz

çocuğu birazdan bulacaklar
sandal ormanın sularında dağılmış
üşüyerek gecenin tülüne sarınıyor
karların üstünde uyuyor

sokuluyorlar ağaçların duygusuna
kar öylesine hafif
herşey ilk olmalı
unutup gölün oluyorlar arzuyla

soğuk derinliğe alıştırıyor
çocuğun saçlarındaki buzları çözüyorlar
uyandırmadan
bildikleri zayıf ırmakları
ısıyla akıtıyorlar omuzlarından

çocuğu götüremiyorlar
başka bir saflık var
bir çocuğun yüzünde
bırakıp ta giderken ne varsa
beyaz boynuna eğiliyorlar
tüm sütünü emiyorlar usulca

ellerindeki çeliklere yansıyor yüzün masum yaprakları
çığlıklar buğulaşıyor ormanın camlarından
çocuğun solgun dudaklarını öpüp sonra

ormanın içinde buzdan atlar kırılıyor
ve görüyorlar büyürken kıyılmış olanları
gölün karşı kıyısı var tüm bunlar için
'suç ve' diyorlar
gerisini göle bırakarak
've'