Suç özyolojisi Şiiri - Atasoy Caner

istemediğim bir durumda olduğum için kendimi suçlu hissetmiyorum

sanrılarım
dünyaya son kapağımın bu olacağını söylüyor
ve
kapağın am maddesinin plastik oluşunu
fısıldıyor

bu da beni üzmüyor

hiçbir şey artık bana hiçbir şey hissettirmiyor
ya ermişlikten
ya erimişlikten
sikim plastik jimnastik
dumadumadum
söylesene neden büyü dum

insan çaresizken sadece dalga geçebiliyor
ya da tam öyle değil
çareyi bildiği halde isteyecek hali kalmamışken
metal yorgunluk diyorlarmış buna
fakat benim ki plastik demiştim

eriyorum
ölüyorum
pişman mıyım
bilemiyorum
bilmediğim tek şey değil hiçbir şey bilemediğim mi netleşememişmişliğim saçmalamış

ben amsalakmışım

eriyorum
bitiyorum
klişelerle
gidiyorum

beynim
beynimin olmadığını biliyor
fakat ağlayamıyor
gözlerim olmadan

anarşistler ikna oldurulamıyorlar

körelmişim belki yazmaya yazmaya
harflerimle birlikte

kirlenmişim belki irdelememişim
harflerimle birlikte

gerçeküstü şeyhlere inandığıma da inandığım da olmuş olabilirdi de
toplumsal allah kurallarına da
çocukluğumda hep derdim zaten bunu
ceycey
bana bana
pen pen cerenden baksın
ahlaksal norm norm
normlarınızı
dev dev
dev penisim yıksın