Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Eyvallah Naime hanım sevmek suçsa hepimiz suçluyuz bu vesileyle sevenlerin hepsi suç ortağıdır tebrikler bu güzel eseri bizlere okuttuğunuz için..
Uzun zamandır gökyüzüne bakmayı unuttuk. Ayın hilalini , yarım , dolunay oluşunu farketmedik. Yılızları hepten unuttuk. Acılar gelip baş köşeye oturdu.
Halbuki Cahit, Zarifoğlu bize;
'Gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çabuk kirlenir.' demişti.
Bu güzel şiirle yeniden hatırladık gökyüzünü, gecenin , gündüzün , ayın yıladızın bir lütuf olduğunu.
Sevgiye yazılsın bütün dizler diyerek , kutluyorum .Kaleminiz daim olsun. Sevgimle ,selamlar.
Serbest tarzda etkileyici güzel bir çalışmanızı beğeniyle
okudum Naime hanım Yürek sesiniz hiç susmasın kaleminiz daim olsun ve yazsın
tam puanımla kutluyorum tebrikler. Sevgi ve saygıyla selamlarımı birakıyor sayfanızdan ayrılıyorum.
Çocuksuluk, masumiyet, aşk içimizi ısıtan yüzümüzü güldüren her şey var şiirde.. Kutluyorum şairimizi ve şiirini...
Seni sevmek günahsa
Razıyım cezamı çekmeye
Olursa olsun atın ölümü arpadan
Hâkim kalemi kırmadan
Saklanayım bir yerlere
Hadi, bağla gözlerini
Başlasın körebe… SEvgili dost çok anlamlı bir şiir olmuş,duyguların sevgiliyi suç ortağı olarak görmesi çok doğal değilmi dir zaten aşk iki kişiliktir.
Hadi, bağla gözlerini
Başlasın körebe…
Çiçeğe dursun erikler
Gelsin bahar
Ara, bul beni
Sen de benim suç ortağım ol yar…
________ İçimi ısıtan bir sevda şiiri karşıladı beni... içinde çocuksu sevinçleri ,özlemi ,sevda oyunlarını barındıran ,okuyucusuna Aşkın sevginin kutsallığını anlatan ...masumca Sevginin suç olup olmadığını sorgulayan.. güçlü kalemden harika bir şiir okudum içtenlikle kutluyorum arkadaşımı kalemin hiç susmasın yüreğine sağlık canım ..nicelerine..
Sevgimle
Aşk ve sevda özleniyor zaman zaman.Sevmenin ötesinde olan bu duygular için, içini şiire döken şaire,kutluyorum selam ve sevgilerimle.
Sevda dediğimiz iki kişilik suç ortaklığı değil midir zaten?
Hem de gönüllü.. Sonuçlarına hiç itiraz etmeden katlanmayı bile, isteye..
Şiir de öyle diyor. Diyor da, körebe oynamaya benzetiyor bulamadığında sevdiğini.. Geceye saklıyor hislerini, ayı şahit tutuyor, 'seni bile bulurum istesem' diye inadını dile getiriyor..
Aşk böyle bir şey.. Belki sürekli körebe oynamak, baharı beklemek, erik çiçeklerinde açmak, tazelenmek, sevdiğine hep yakın olmayı, ona dokunabilmeyi dilemek..
Yine etkili, yine özgün ve hoş bir şiir.. Kutlarım Öğretmenim..
Şair; şiirleririyle bir özlem ve bir sevgi iletir.Dünyadaki gerçek suç nedir? suçu işleyenler kimlerdir! bilemem zira yazar öz duygularını o kadar o kadar içten anlatmuış ki, artık kendinize çekidüzen verin dercesine derin mesajlı şiir. zevkle okudum. tam puan +ant. yüreğinize sdağlık. Kıymetli Kalemim.. selam size.
Anlam yüklü değerli paylaşımınısı ve güçlü kaleminizi kutluyorum. .+.+. Saygı ve sevgi ile kalın
Bu şiir ile ilgili 112 tane yorum bulunmakta