Şubat Yarısı Şiiri - Muzaffer Koç

Kapak:
Aşkım, Canım, Gönlümün Yasemin’i;
Evliliğimizin ilk “sevgililer günü”nde
(Hani sözün gelişi
Bizim için bütün günler “sevgi günü” de…)
Bugünü kutluyorum…
Ve kadınlığını; o muhteşem görkemi
Tüm içtenliğimle kutsuyorum…
Öpücükse; alacağım olsun!

Kışın son çeyreği; gücük ayının yarısı
Boğaz sanki kapkaranlık bir boşluk.
Bulutlar, içindeki lığ ateşi kusuyor
Şimşekler dört kıtaya bölüyor göğü
Sabah seheri, tan ağartısı değil inan
Karnı mor, koskocaman bir loşluk…
Müthiş yağmur yağıyor; şakır şakır
Peşinden fındık fındık dolu iniyor; lodoslama.
Dalga sesleri gemileri dövüyor; bodoslama.
Balkon pergule; kapı pencere takır takır…
Kanepeye uzanmışsın; oda sıcak.
Dudakların kıpırdıyor ara sıra
Düşünde ne görüyorsan…
Nefesin tasasız; derin uyuyorsun.
Aşk, sevgi ve yasemin kokuyorsun.
Dudakların kımıl kımıl
Gülücüklerin mutlu; yüzün engin bir ova
Kimbilir hangi çiçeği açıyorsan…

Öpüyorum ak alnından ve şık gözlerinden.
Uykunun kuyusu derin; sesin gelmiyor dipten.
Bilmem duyuyor musun; minnettarlığımı!
Dik başlım, inat kaşlım; sabah huysuzum
Gür damarlım, onur döşlüm; akşam yorgunum
Seni her kucaklayışımda sevgiyle ve aşkla
Yürekten kılcala boylu boyunca
Evimizin salonundan en kuytu köşe bucağa
Duygu, içlilik ve içtenlik taşıyan
Yediveren bir gül gibi
İki ayaklı, cömert bir huzursun…

Ve bir de aşkım; bağsız güvercinim
Canımdan öte canım; sırat meleğim
Biricik karım
A benim sol yarım!
Duygularımın memba pınarı
Toprağımın olgun çınarı
A benim can yârim!
Saygıda kusurunu gördüm desem
Ağzım eğilir; yüzüme gözüme durur…
Özveri dalın kupkuru desem
Yıldızlar şafakta alnımdan vurur…
Hiçbir koşulda; hiçbir nedenle
“Şeytan”a uyup; ağzını bozmuyorsun!
Ne büyük bir sabır; ne yüce bir iç terbiye…
Tanrım değilsin belki; ama tapınağımsın
Şuh dalına pusunduğum sığınağımsın…
Çünkü bulutların delicoş öfkesinden
Sevgi bahçemizin nâçizâne toprağına
Bereket rahmetini
Yağmur yağmur
Damla damla
Dişil emeğinle sağıyorsun…

Gökkuşağım; yedil rengim, sevgilim!
Bir kırlangıcın göç ve güç kanadını
Kıtalardan aşırıp, okyanuslardan geçirip
Boğaz’ın fırtınalı bir deminde
Sükûn ve sükût kokulu bir yuvacığa
Sihirli bir dokunuşla bağlıyor;
Baağ-lııı-yooor-suuun…
Pürpak bir nehir gibi
Billûr bir çığıltısın sen:
Nasıl desem; ince ince mi, zârif zârif mi
Hayır! Gerçek, kılıçtan keskindir
Kadın kadın; tüm ışıltınla içime akıyorsun!
Sonsuzluksun; kös yüreğimi yakıyor;
Yaa-kııı-yooor-suuun…
Seni seviyorum…