Şubat Soğuğunda Şiiri - İsmet Can

İliklere kadar işliyor
Uludağ'ın soğuğu
Evlerin saçaklarından sarkıyor
Buzdan çiviler
Donmuş hava kristalleriyle istila
Bursa
Şubat soğuğunda

Ve ben
Kapının eşiğinden atıyorum
İlk adımlarımı sokağa
Soğuk kütle yüzüme vuruyor
Tokat misali
Ve ürpertiyor iç benliğimi
Parmak uçlarıma kadar

Ellerimi ceplerime sokuyorum
Alelacele
Soğuktan sakınarak
Başımda kalın bir takke
Kulaklarıma inen
Parmak uçları sökük
Eldivenlerim
Kauçuk tabanlı yarım botlarım
Karda kaymasın diye
Ve gece
Bana eşlik edecek olan
Şubat soğuğunda

Sokak lambaları
Patlamamak derdiyle direniyor
Soğuk hava kütlesine
Yolda kalmış zincirden yoksun
Arabalar
Hassas burnunu karlar arasında çalıştıran
Aç bir köpek
Birbirlerine ısınmak için sarılmış
İki çocuk
Sokağın diğer ucunda
Şubat soğuğunda

Küfrederek dışarı atılıyor meyhaneden
Bir ayyaş
Bir arabayı çalmaya çalışıyor
Arka sokakta
İki hırsız
Karşı evde matem havası esiyor
Ölen var, belli
Kulakları tırmalıyor ağlaşmaları
Semaha yükselirken
Cami önünde mahşeri kalabalık
Yatsıdan çıkan cemaatten
Şubat soğuğunda

Ortalarından geçiyorum
Kartopu oynayan çocukların
Gecenin ötelerine yankı yapıyor
Çığlıkları
Ve hayatın ortasında zevkini çıkarırken
Kışın

Ve ben
Bir kaç el iskambil oyununa hazırlanan
Kahvehane yolundaki adam
Sonrasında gördüklerini hatırlayan
Muhasebesini yapan
İnsanların uğraştıklarını gören
Evden çıkışındaki amacı sorgulayan adam
Ve yüreğine titreme ulaşan
Soğuktan dolayı olmayan
Adımını geri çeken
Kahvehane eşiğinden
Bir müddet bulunduğu yerde dikilen
Ve dönen adam
Ben