Şubat Soğuğunda Anne.. Şiiri - Osman Tek

Şubat soğuğunda anne..

Benim doğuşum şubatn o bahtsız gününde oldu.
çamlar yıkılımış, yollar kapanmış ve bacalardan tüten dumanlar..
Bugünde yorgunum halen, titriyorum, soğuk anne.
Isınmayan yatağımın içinde bir kuran sesiyle uyandım

Anne sen beni şuan düşünürken ben bir sevdaya vuruldum.
Sen o göz yaşlarla boğduğun yazmanın altında beni düşlerken ben ne ettim.
Ben doğduğum o günü düşündüm seni düşünemedim anne.
Ben bir yara aldım sana diyemedim, beni gün geçtikçe yiyen bu yarayı sana diyemedim.

Sen bana sensizlik olmuyor evlat derken, ben sessizlik içinde kıvranıyorum.
Sen ne yapıyor diye beni düşlerken, ben ne ellere düştüm neler gördüm anne.
Uykusuz geceler düşledim sensiz; ama sen yanımda yoktun, sen gelmeyecektin yanıma
Yolunu beklemedim ama sende gelmez oldun bu ellere, anne.

O sabahın şafağında seccadeni önüne serdiğin zaman duanı bekledim hep.
Duaların gelmez oldu, bana yetişmez oldu artık, düşünülmez oldum anne.
O temiz gül kokan yazmanı şimdi düşlüyorum, halen o gülen yüze gölge oluyor mu?
Göz yaşların benden saklıyor mu, çevrenden saklıyor musun o nurdan gözlerini?

şehri beyaz bir örtü kaplamış, şehri göremez oldum titrek bakışlar altında.
Hep o günü düşündüm göremez oldum bu şehri, yaşanılmaz oldu bu şehir.
Doğmak istedim o günde yine, seni düşlemek istedim bu saatten sonra anne.
çünkü seni düşünemez oldum, tekrar doğmak isterdim o günde, o şubatın eşsiz soğuğunda anne....