Şubat Güneşi Şiiri - Mustafa Sürmeli

Seni özledim anne,
Şubat güneşi gibi seni özledim,
Anne kokunu,
Baş örtünü,
Gülen gözlerini,
Seni özledim...
Biliyorum hergün beni
Düşünüyorsun hergün beni,
Ne yedi ne içti?
Hasta mı sağ mı?
Üşüyor mu, acıktı mı?
Ah beni en çok seven,
Beni özleyen en çok...

Öyle uzaklardayım ki,
Bu yalan dünyadaki
En değerli varlığa;
Anneye, anneye, anneme...
Diken mi battı ayağına?
Bıçak mı kesti parmağını?
Nasıl habersiz olurum?
Nasıl olurum böyle uzağında;
İç içeydik eskiden...

Kaybedersem oluşacak
Büyük boşluk yıkacak beni.
Neden daha çok görmediğimi
Soracak tüm aynalar...
Neden nefesini daha çok koklamayıp,
Neden daha çok yatmadığımı
Çiçek dolu koynuna.
Diyecek ki kendi vicdanım;
"Geçmiş olsun"
"Güneş gitti dünyandan"

Anne uzaklarda üşüyor, titriyorum,
Ellerimi ceplerime gizledim,
Şubatta güneş gibi seni özledim!
2 Aralık 2013