Şubat Depremi Şiiri - Turan Kanat

Sabah saat 04.17, sarsıntıyla açtık gözlerimizi,
Yerden yükselen çığlıklar,
Yıkımın içinde kayboldu zaman.

Derin bir sessizlik var şimdi,
Göğsümüzde kırık bir nefes,
Her şey paramparça, ama hâlâ ayaktayız.

Yıkılan evler, dökülen taşlar,
Ama umut, en derinde bile filizlenir.
Biz, hep yeniden ayağa kalkmaya mecburuz.

Demir ve beton yığınlarının altında kalan insanlara
Yardım eli uzatırken,
Tam yardımlar hızlanırken,
Vurdu yine, saat 13.24’te.

Sesler kesildi bir anda,
Bir çığlık bile kalmadı.

Yıkım, bir kez daha umutlarımızı kırdı,
Sadece boşluğa düşen hayaller vardı.

Ve kalbimiz, her an bir nefes beklerken,
Bütün dünyamız sustu.

Çaresizlik içinde, gözlerimizden süzülen yaşla,
Her şeyin bir daha eski haline dönmeyeceğini bilerek,
Ve biz, yine de bekliyoruz.

Ne kadar daha bekleyeceğiz,
Bunu da bilmiyoruz…

Artık uyuyamıyorum,
Her an olacakmış gibi.
Her sarsıntı,
Bir gövdeyi daha yıkacak gibi.

İçimde bir sessizlik var,
Hiç bitmeyecekmiş gibi.
Sonsuza kadar bekleyecekmiş gibi...