Şubat Çocukları Şiiri - Mehmet Şahin

Uzun bir geceye gömüldük.
Ne zaman elimizde yıkandı dünya.
Umut ne zaman çiçek açtı bize.
Tanıdık yüzlerin hikayesini anlatayım mı sana?
Mavi yapraklar döken ağacın acısını.
Anlamak geceden yanaysa hangi çocuk susar şimdi.

Demir kapının arkasındaki dünyadayım;
Ormanın beni yakıyor.
Sır döküyorum bu oyunun içine, gidiyorum
Tanıdık bir çocuksun o kapının önünde oynayan.
Uyutayım mı seni elimde,
Masum rüyalara gömeyim mi?
Susuşun bir sürgün oluyor,
Uzun gecelere bırakıyor yastığın bizi, uyuyoruz yan yana.
Ne zaman başlar bu uykunun masalı.

Seni kim gömer sabaha,
Elinden kim içer Şubat’ı
Ne zaman doğar bir çocuğun ölümü.

İkimizde Şubat çocuğuyuz çünkü.