Şubat Şiiri - Fatih Dumbay

Sen gittin gideli burda mevsim kış
Bütün aylar şubat bahar artık düş

Gece gündüz hep fırtına tipi var
Boğazımda hasretliğin ipi var

Bütün karlar saçlarıma yağıyor
Nefessiz yağmurlar beni boğuyor

Gökyüzünde ne ay ne bir yıldız var
Kalbime saplanmış bir çuvaldız var

Kurtar beni nefes alamıyorum
Kurtar beni sensiz olamıyorum

Meğerse en büyük dertmiş sensizlik
Senden öte gidemezmiş sonsuzluk

Pili bitmiş saat misali durdu
Bütün aylar şubat gönlüm kış yurdu

Bahara hasretim gelde gelsin yar
Sen gül ki baharda bana gülsün yar

Dindir fırtınayı yağmuru dindir
İçimde hasretin korunu söndür

Gel güneşe hasret bahçelerime
Gel yıldıza hasret gecelerime

Gel ki bitsin bu zamansız ayrılık
Gel ki gitsin bu amansız hasretlik

Gitsin üstümüzden kara bulutlar
Sarsın ömrümüzü yeni umutlar

Bir umut ki bütün dertleri silsin
Bir gül ki mevsimler tekrar dirilsin

Kalan izlerinden bana ne fayda
Gönlüm gözlerine muhtaç bu ayda

Sevdandan başka her ne varsa sök at
Hava soğuk burda mevsim hep şubat