Sual Şiiri - Mustafa Keleş

Adım adım yürüdüm yanakları üşümüş sokaklarını şehrin.
Bir sıcak ses aradı yüreğim
Ayrılığın rüzgarına yenilmiş kirli kaldırımlarda.
Yalnızlığa kol kanat germiş soğuk bir şehre
Adı konulmamış küçümen bir bebeğin düşlerini anlattım.
Karanlık ışıklarına sundum bakışlarımı;
Gözyaşlarımı soğuk ve ıslak bakışlarına yıkılası sokakların...
Hayat oyuncağının elinde bir çocuk oldu hayallerim hep
İstemedi hiç büyümeyi, oyunlarını yitirmeyi...
Oysa bir küçük şeker yeterdi gözyaşlarımı avutmaya,
Bir sakız yapıştırıverirdi bütün hüzünlerimi,
Külahla süslenmiş bir kaşık dondurma
Serinletirdi yangın sığınağı yüreğimi.
Ah çocukluğum,
Sol yanımdaki sessizliğe mahkum olmuş bitmeyen günlerim...
Sevilene ulaşmak için neden kaybeder insan sevdiklerini
Ve bilmediği bir şehre neden selam verir yüreği yana yana?