Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
zeybek hocam kavlimmi tamlasız adilolup çıktı derken önceden verilmiş bir sözğn olduğu ancak sonunda o ilginin seven yürekteartmasına rağmen sevilence ilginşn azaldı ğı duygusu betimlenmil gibi geldi bana
ay nı dili konuşamaz olma ın sebebşde bu olsa gerek şayet sevgilisevdiğini söylerse mutlu olacak bir gönül umudu taşıyor hala kutluyorum
Şairin ruhsal ikilemi şiire çok yansımış. Şiir sanki iki kısımdan oluşuyor.
İlk bölüm çok güzel ve anlamlı-akıcı. İkinci bölüm çelişkili.
Kutluyorum, saygıyla
zor anlaşılırlıkla, zor şiirle gerçekten anlaşılmaz abuk sabuk, hatta anlamsız olsun diye zorlanmış şiirler farklı şeylerdir
Demiş. Cahit Zarifoğlu.
Ben işte bu farkı anlayamadım bir türlü.. Kapalı şiir okuyucu için anlamsız gözükür genelde. Okuyucu haksız mıdır? DEğildir..
Şair açık açık yazamıyorsa ne yapsın.. Onun da hali ahvali bu ise o da haksız değil..
Hisseye düşendir şiir, okuyucusu için
Harika bir şiirdi..
Kutluyorum yürek sesinizi sevgili öğretmenim..
Yaşama sevinciniz hiç eksilmesin dileklerimle..
Saygı ve Selamlarımla..
Üstadımın gizemli ve dolu dolu duygu içeren şiirini okumak ne güzel.Gözlerimi kaçırmadan okuduğum güzel şiiri ve yazan usta kalem öğretmenimi kutlarım.saygılar.nicelerine
Bu bahar nasıl bahar
Asma yaprakları mevsime aldandı da
Haberim mi olmadı
Sardılar çardağı dört bir yanından
Asmayla yürürdü damarlarıma deli kanım
Yürümez,
Aynı dili konuşamaz olduk
Kesildi yoldan izden
Elim ayağım…
Harika bir şiir okudum,yüreğine sağlık hocam,tam puan ile sayfamda,sağlıcakla kal.
'Su yürümezse' sevda yürür, damarımda kanım yürür...
İnsan yaşamı 'di' li geçmiş bir yaşamın öyküsüdür.
Varacağı noktada sıfırlanıp yok oluncaya kadar büyür de büyür..
Sonra birden fark edilir çelişkiler. Bir yanda kan kırmızı, ateş kokan
güller vardır, adına sevda derler, sonsuza kadar yanmak.. yine yanmaktır.
Sevgilerimle ... ++
Kavlim mi tamlamasız adıl olup çıktı
Ben mi eksildim sözden ağızdan.
diye başlıyor şiir. Onu okur değil, ancak şairin kendisi bilir. Ve neden asmalara su yürür de damarlarında deli kanı yürümez? O da bize gizli ona ayan...Ve neye iç geçirdiği de.
Sevgiye dair söz bekliyor sevdiğinden: söz ucuyla da olsa razı.Yeter ki o iki kelimeyi ima etsin ve gözlerini kaçırmasın. Kim bilir?. Belki asmalarla birlikte şairin damarlarına da o zaman yürür sular...
Yine gizem içinde gizem,şifresi şairinde saklı şiirlerinizden biriydi.Kutluyorum içtenlikle öğretmenim. Nicelerine... Sevgim, saygımla...
neredesiniz serçeler yüreğimin harına bi damla su serpenim yok artık..neredesiniz küçük dostlarım ..eskiden bana ne kadar da yardı çardağımı dolayan asma .şimdi o bile bi üsküt artık gölge vermiyor sevdama geçit vermiyor serçeler.bir salıncak kurdu ban anam uçuramdı yıldızlara ya da ben annemi hep yıldızlarda sandım.ondandır dik duruşu başımın öksüzlüğümü siler ışığı yıldızların...Sen sen nazlı yârim salınıp gelirken bana nazlı edalı tanyelinin soluğundan o an yanar yanmayan suların şavkı senin anofta kokulu yanaklarında..parmaklarından uğur böcekleri uçar yüreğimde ki öksüz çocuğun yetim umutlarına.yeterki sen hep bak bana nazlı edalı kaçırma gözlarini gölgemden..ben senin bakışlarına okyanuslara salmışım.yüreğimin kıyısız okyanuslarına kumsala hiç vurmasınlar hep denizin gözlerinde ışıl ışıl parlasınlar diye...sonsuz saygıalrımla hocam..dopdolu duygulu gizemli ve şiir gibiydi..alıp gönlümü ta uzaklara sürükleyen...
Tamam içselleştirdiğin sessizliğine hak vermesemde kabulüm de bari gözlerini kaçırma gözlerimden ki
umudumun ışığı sönmesin
ben anlarım yaşamın can suyunu gözlerinizden saygılarımla sevgili hocan
Bu şiir ile ilgili 110 tane yorum bulunmakta