Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'ağaçlara su yürür
bana sevgi..'
:)
işte bu yürüyen sular yüzünden,haller oluşur ağaçlarda ve insanlarda örtmenim...hem yürüyemezse sular, göl ve deniz oluşur..valla..:)
neyse..kutluyorum kaleminizi selam ile...
Sevmelerde dar zamanlara rastlayabiliyor hocam,geniş zamanlarda kalmadı sanki günümüzde,koşuşturarak yürür olduk ve bu sebeple sevgiler yarım kaldı tamamlanamıyor...
çok güzeldi,içtenlikle kutluyor listeme alıyorum eserinizi,saygımla
Değerli abim ellerine sağlık güzel anlamlı şiirini beğenerek okudum sonsuz saygı ve sevgilerimle tebrik ederim.
Gayet güzel serbest çalışmanızı ilgi ile okudum insani alıp götürüyor köye bağa bahçeye tebrik ederim yalnız hoş görününe sığınarak şu ben sen gibi kelimeleri fazla kullanmamak lazım yeri gelmeyince neden zaten ben sen anlamına gelen kelimeleri kullanıyoruz şöyle ki ,,,
Kaçırma sen bari gözlerini
Ben anlarım… Anlarım da ki ım ben anlamınada gelmez mi hocam sakın eleştiri saymayın saygılarımla
Kişinin yaşamak istedigi hayat yerine başka hayat yaşaması ne acı....seçme şansı var mı? Elbette var...ama taşıdıgımız sorumluluklar...sırtımıza vaktiyle aldıklarımız...evet bazen 'su yürüyecek yer bulamıyor'...
Gözler kalbin aynasıdır... Gözlerinin ta içine bakın... Gerisi size kalmış...
Gözden ırak olmadıkça, gönülden de olmaz.
Siz doğruyu söyletemeseniz de, iç geçirmeleriniz her şeyi anlatır...
Şiirleriniz gizemli... Okuyorum, açılan bir yoldan yürüyorum, ama doğru yolda mıyım, tereddüt içindeyim... Bu da sizin tarzınız...
Kutluyorum sayın Mustafa Bey...
Gönül köprü vazifesini ikâme ederken gözler lahza lahza mutluluğu arzuluyor..Su ile hayat bulan Aşk satırlarda çoğalıyor...Nefis bir şiirdi
Kaleminiz dâim, ömrünüz uzun olsun Hocam .
Ne ses var ne soluk ne veda ne ayrılık...
Sustum tüm geçmiş zamanlara belkide küstüm ...
geç gelen bahara ...
Saygılar Hocam kaleme ve yüreğe...
Mustafa BAY son zamanlarda yazdığı şiirlerinde birinci kişili anlatımı yeğleyerek konuşuyor.Kendini korunaklı bir mekanda tutarak yapıyor bunu.
Şiirin ileti taşıyıcılık işlevinden dolayı 'genel'e dönük söz söylerken o genelin içinden 'kendisine söz söylenen' bir başka tekil'e de söylemeden edemiyor.
Bunu yaparken hem çoğunluğa haddini bildirmeye yöneliyor hem de korunaklı saydığı ve bizim için giz olan o ikinci özne'den de bir eylemlilik bekliyor,bir söz almaya yöneliyor.
Özellikle bu şiirinde daha da barizleşiyor bu eğilimi.Şiirin finaline yığdığı beş sözcük bunu kanıtlayacak kadar berrak...
Şair,kapısını çalan her sesi tanır.Anlarım,derken bu gerçekliği deklare ediyor zaten.
SU YÜRÜYEMEZSE...Olasıdır.Ne ki,olanaksız da değildir.Aşk coğrafyalarının ıslanmasını ne sağlamıştır acaba?
Kaçırma bari gözlerini...,derken şiirin içindeki resme bakıyorum.
Anlıyorum, aşkın (sevinç)gözyaşlarının neden var olduğunu....
Kutluyorum Kardeşim.
Nicelerine.Erdemle.
bahar, yeni başlangıcın habercisidir, canlanma, dirilme anlamındadır. bahara rağmen bir umutsuzluk sürüp gidiyorsa hala içimizde, baharın geldiğini hatta yaz mevsimine geçtiğimizin bile farkına varamayız. Umutların canlı kalabilmesi için 'bari'leri, 'keşke'leri aklımızdan çıkarmak, fiillerin sonuna kesinlikle gerçekleşebilecek ekleri koyup düşünmek, düşünüp yaşamak gerekir. O zaman damarlardaki deli kan deli deli akar. keyifle okunan şiirini ve güçlü kalemini gönülden kutluyorum.
Bu şiir ile ilgili 110 tane yorum bulunmakta